تحقیق حاضر به منظور مقایسه تأثیر شدت های بالا (90-85 % یک تکرار بیشینه) و پایین (30-25% یک تکرار بیشینه) 4 تمرین مقاومتی، شامل، اسکات و کشش پا برای اندام تحتانی، کشش لاتیسیموس دورسی (زیر بغل) و پرس قفسه سینه برای اندام فوقانی، روی مالون دی آلدئید و نیتریک اکسید به عنوان شاخص های استرس اکسایشی، انجام پذیرفت. بدین منظور 16 نفر از دانشجویان تربیت بدنی در قالب دو گروه 8 نفره، با میانگین سنی 7/1 ±40/24 سال، وزن 60/6 ± 89/69، قد 83/6 ± 176 سانتیمتر و شاخص bmi 89/0± 89/22 kg/m2 ، در تحقیق حاضر شرکت کردند. آزمودنی ها با یک تکرار بیشینه برای هر تمرین، یک هفته قبل از شروع مطالعه آشنا شدند. آزمودنی ها دوره ورزش مقاومتی را در صبح، حالت ناشتا شروع کردند. پس از گرم کردن گروه های با شدت بالا و شدت پایین دوره ورزش مقاومتی را اجرا نمودند. آزمودنی ها هر تمرین را 3 ست انجام داده که دوره ریکاوری بین ایستگاه های مختلف ورزش یک دقیقه تعیین شده بود. نمونه خون وریدی از سیاهرگ ساعد قبل از تمرین، بلافاصله پس از آن (در عرض 1 دقیقه)، در 6 و 24 ساعت بعد از تمرین گرفته شد. سرم خون جمع آوری و برای آزمایش در 80 – درجه سانتی گراد نگهداری شد. برای اندازه گیری شاخص مالون دی آلدئید و نیتریک اکسید از کیت شرکت cusabio و دستگاه میکروپلیت خوان استفاده کردیم. اطلاعات به دست آمده را با استفاده از نرم افزار 17 spss و روش اندازه گیری های مکرر تک عاملی و دو عاملی، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم. از یافته های این تحقیق چنین برمی آید که افزایش تولید mda، در پاسخ به دو پروتکل ورزش مقاومتی مختلف، باعث افزایش معنی داری بین مقادیر به دست آمده قبل و بلافاصله بعد از ورزش در هر دو گروه می شود (05/0 > p). همچنین تفاوت معنی داری در سطح mda بین دو گروه از نظر مقدار به دست آمده وجود دارد (01/0 p<، 99/208f=). پس از قطع ورزش، در گروه ورزش مقاومتی با شدت بالا ابتدا نیتریک اکسید کاهش ناچیزی یافته ولی 6 و 24 ساعت پس از آن افزایش می یابد (05/0 > p)؛ اما در گروه ورزش مقاومتی با شدت پایین هیچ گونه تغییری در میزان no سرم مشاهده نشد.