در دنیای کنونی دانستن بیش از یک زبان خارجی تبدیل به نیازی رایج شده است. برخلاف جوامع اروپایی، در ایران زبان آموزان بیشتر تک زبانه هستند. زبانهای مورد نیاز آنها نه به زبان مادریشان- فارسی- نزدیک است و نه کاربرد هرروزه ی اجتماعی دارد. هدف از این تحقیق گسترش دانش زبانی و بهبود روشهای آموزش همزمان دو زبان خارجی به زبان آموزان بزرگسال است. با مطالعه روی دوزبانگی که نزدیکترین مفهوم به موضوع بحث است، علاوه برژرف نگری بیشتر در امر آموزش همزمان، طرحی برای یک دوره آموزش یک ماهه شامل 20 جلسه کلاس زبان انگلیسی و فرانسه در دو گروه آ (مبتدی در هر دو زبان) و گروه ب (متوسط در انگلیسی، مبتدی در فرانسه) اجرا شد. 36 نفر شامل دوازده نفر زبان آموز همزمان و 24 نفر گروه شاهد، در چهار گروه 6 نفره به تفکیک سطح زبانی، در پروژه شرکت داشتند. بر اساس میانگین نمرات در آزمون پایان دوره و آزمون تعیین سطح (پیش وپس از دوره) نتایج زیر به دست آمد. گروه a بر خلاف گروه b در آزمون تعیین سطح پیشرفت معناداری نداشت. گروه a در زبان انگلیسی در مقایسه با گروه شاهد به صورت معناداری ضعیف عمل کرد، اما در زبان فرانسه عملکرد بهتری داشت. گروه b در زبان انگلیسی تفاوت معناداری با گروه شاهد نداشت، اما در زبان فرانسه یادگیری معنادار بهتری داشت. یادگیری زبان فرانسه در گروه b از گروه a بهتر بود، اما اختلاف معنادار نبود. گروههای a و b در مجموع میانگین بالاتری از گروههای شاهد به دست آوردند. طبق یافته های این تحقیق، یادگیری همزمان نه تنها بازدارنده نبوده، بلکه برای گروه سطح متوسط، یادگیری فراتر از سطح خوب، به خصوص در زبان فرانسه، صورت گرفته است. امید می رود این تحقیق پایه ای برای مطالعه در پروژه ای ملی به ویژه برای کودکان باشد تا ایرانیان بتوانند در آینده ای نزدیک به چندزبانگی مطلوب دست یابند.