سفالینه های نوع آمل به استناد منابع تاریخی اغلب از قرن های پنجم تا هفتم هجری قمری از آمل و دیگر نقاط همجوار به دست آمده اند. این آثار نوع خاصی از سفالینه و بیشتر به فرم های کاسه و بشقاب هستند و با استفاده از تکنیک اسگرافیتو، نقش کنده زیر لعاب ساخته شده اند. این سفالینه ها را بر مبنای نوع نقوش به کار رفته در آنها می توان به دو نوع سفالینه های آمل با نقوش فیگوراتیو و سفالینه های آمل با نقوش غیر فیگوراتیو تقسیم بندی نمود. در این پژوهش با بررسی این سفالینه های ایرانی و شناخت هر چه بیشتر آنها به طراحی و ساخت آثار سرامیکی با بیان معاصر پرداخته شده است. در حقیقت از آنجا که پژوهش حاضر اثر محور می باشد بیشتر به ارائه مطالبی پرداخته شده که برای طراحی و اجرای آثار سرامیکی مناسب باشند. پژوهش حاضر نخست به شیوه توصیفی- تحلیلی، نمونه های آماری مورد نظر را، به ویژه از نظر نقوش سفالینه ها مورد مطالعه قرار داده و سپس بر مبنای این مطالعات به ارائه طرح های نوین در حوزه سرامیک پرداخته است. لذا از نوع پژوهش های کاربردی می باشد. با مطالعه آثاری که مبنا قرار گرفته اند، از طریق مطالعه منابع نوشتاری و تصویری و داشتن گنجینه ای از اطلاعات در ذهن، به طراحی و ساخت آثار سرامیکی معاصر با ویژگی هایی خاص پرداخته شده است. آثار سرامیکی در بخش عملی مشابه تقسیم بندی که برای سفالینه های نوع آمل از نظر نقوش در نظر گرفته شده بود، به دو نوع آثار سرامیکی با نقوش فیگوراتیو و آثار سرامیکی با نقوش غیر فیگوراتیو تقسیم بندی شده و اجرا گردیده است. برای طراحی و ساخت آثار سرامیکی بیشتر از نقوش سفالینه های نوع آمل و فضای خاصی که در آنها وجود دارد، الهام گرفته شده و از تکنیک نقش کنده استفاده شده است.