زندگی در شهرها، باتوجه به ساختار فضایی– کالبدی پیچیده مناسبت ها و فعالیت های اقتصادی – اجتماعی، تعمیق و گسترش تقسیم کار اجتماعی و اقتصادی و نیازهای فزاینده فرهنگی، فراغتی و اجتماعی شهروندان، بیش از هر دوره دیگری وابسته به خدمات است. لذا با توجه به نقش روز افزون فعالیت های خدماتی در نظام شهرنشینی، ضرورت جدیدی در روند برنامه ریزی شهری پدید آمده است و مساله چگونگی پراکنش مراکز خدماتی و نحوه دسترسی به خدمات، از اهمیت فزاینده ای برخوردار شده است. در این پژوهش ضمن بیان پراکنش خدمات شهری مورد توجه که شامل: خدمات آموزشی، درمانگاه، بیمارستان، مجموعه ورزشی، کتابخانه، مسجد و پارک در سال 1390، به بررسی آنها در شهر اصفهان می پردازیم، از این نظر که تا کنون خدمات مذکور در شهر مورد بررسی قرار نگرفته اند. لذا در پژوهش سعی شد که پراکنش فضایی خدمات شهری در شهر اصفهان در سطح مناطق چهارده گانه شهر مورد بررسی قرار گیرد تا ضمن شناخت نارسایی و کمبودهای مربوط به خدمات شهری، با استفاده از مدل ها، الگوی مناسب جهت ارائه صحیح خدمات شهری بیان نماییم. به منظور تهیه لایه ای اطلاعاتی مورد نیاز ابتدا به برداشت های میدانی در سطح شهر پرداخته شد و سپس در محیطarc map تبدیل به نقشه شدند و برخی از آنالیزهای مورد نیاز به کمک ابزارهای سامانه مذکور صورت گرفت و برخی دیگر با استفاده از مدل topsis،excel ، spss و sperman صورت گرفت. همچنین جهت تهیه بخش دوم اطلاعات از منابع کتابخانه ای، سالنامه های آماری، منابع الکترونیک و طرح های شهر اصفهان استفاده نموده ایم. پس از بررسی های صورت گرفته مشخص شد که؛ توزیع فضایی خدمات در شهر اصفهان نه تنها مطابق با نیاز جمعیت نمی باشد بلکه در استقرار برخی خدمات، اصول و معیارهای مکان یابی خدمات هم رعایت نشده به گونه ای که تمرکز همه خدمات در مناطق 1، 3 و 5 مشاهده می شود و مناطق 13،7 و 8 دارای بدترین وضعیت در بین مناطق شهری می باشند.