زمینه و هدف: کمردرد یکی از شایعترین اختلالات اسکلتی عضلانی است که جوامع مختلف باآن روبرو هستند. عوامل مختلفی در بروز کمردرد دخیل هستند. یکی از نظریه های مطرح شده برای علت بروز کمردرد، اختلال در ثبات ستون فقرات می باشد. براین اساس افراد کمردرد اغلب تغییر الگوی فعالیت عضلات ثبات دهنده را نشان می دهند. در کنار عضلات ستون فقرات، عضلات شکم و عضلات کف لگن نقش مهمی در ایجاد ثبات داینامیک ستون فقرات بازی میکنند. در این مطالعه به بررسی تغییرات الگوی سینرژی بین عضلات کف لگن و عضلات شکم در افراد مبتلا به کمردرد مزمن در قیاس با افراد سالم پرداخته شده است. مواد و روش ها: تعداد 15 فرد سالم و 15 فرد مبتلا به کمردرد در این مطالعه شرکت داشتند. هر فرد حداکثر انقباض عضلات کف لگن را سه بار انجام میداد و همزمان ثبت فعالیت الکترومیوگرافی و تغییر ضخامت عضلات عرضی ، مایل داخلی و مایل خارجی شکم از سمت راست افراد صورت میگرفت. نتایج: انقباض عضلات کف لگن باعث افزایش فعالیت الکترومیوگرافی و تغییر ضخامت عضلات شکم در افراد مبتلا به کمردرد مزمن و افراد سالم می شود. اختلاف معنی دارآماری بین فعالیت عضلات شکم در افراد سالم و مبتلا به کمردرد مزمن در پاسخ به انقباض عضلات کف لگن دیده نشده است. بحث: بر اساس نتایج به دست آمده،در افراد کمردرد نسبت به افراد سالم فعالیت عضله عرضی شکم کاهش و در عضله مایل خارجی افزایش یافته است. اگرچه این تفاوت بین دو گروه سالم و کمردرد از نظر آماری معنادار نبوده است اما هم در فعالیت الکترومیوگرافی این عضلات و هم در فعالیت مکانیکی ثبت شده توسط سونوگرافی عضلات گزارش شده است. همچنین بین شاخص حداکثر آمپلیتود و تغییر ضخامت، در عضلات عرضی و مایل خارجی شکم رابطه آماری معناداری وجود نداشته. نتیجه گیری : اینطور به نظر میرسد که سینرژی موجود بین عضلات شکم و عضلات کف لگن در افراد کمردرد از نظر آماری تفاوت معناداری با افراد سالم ندارد.