اوحدالدّین محمّد بن محمّد انوری از شاعران بی بدیل فارسی در قرن ششم هجری به شمار می آید. این شاعر برجسته در دو عرصه ی زبان فارسی و عربی، استادی کم نظیر بوده است. آگاهی او از زبان و ادبیّات عربی، تصویری آشکار از داد و ستد و پیوند زبان فارسی و عربی در روزگار شاعر و همچنین نشان از چیرگی وی بر ادب عربی است. بهره گیری انوری از زبان عربی بیشتر درحوزه ی قرآن و احادیث و امثال تازی و تأثیرپذیری ازبرخی شاعران عرب، بویژه شاعران عصر عباسی، دیده می شود. یافته ی اساسی این پژوهش، چنین است که بازتاب فرهنگ و ادب عربی درشعر انوری در دو بُعد زیر تحلیل می شود: نخست مضمون هایی که شاعر به تأثیرپذیری و تقلید از ادیبان عربی سروده و دوم مضمون های مشترکی که نتیجه ی نوآوری شاعر و آزموده های وی در زندگی و از باب توارد خاطر و تناص شعری قابل تفسیر است. محورهای اصلی این پژوهش که در حوزه ی ادبیّات تطبیقی (مکتب فرانسه) نگاشته شده است، عبارتنداز: الف:بررسی نفوذ ادب عربی در شعر و زبان فارسی از سده های نخست و زمان انوری و معرّفی برخی از ادیبان و شاعران آن ادیبان و شاعران آن دوره که از زبان و ادب عربی اقتباس کرده اند و بیان زندگی انوری و زمینه های آشنایی وی با ادب عربی. ب: بررسی و تحلیل برخی از همسویی های انوری با فرهنگ و ادب عربی.