چکیده نابرابری های ناحیه ای با شاخص های متعددی مانند درآمد، میزان سواد، سرمایه گذاری و غیره در سطوح مختلف از جمله درسطح ملی وناحیه ای قابل مطالعه و بررسی است. مکان گزینی صنایع معمولاً بر اساس منابع موجود در نواحی مختلف، نیاز نواحی، نیروی انسانی ماهر و با یک آینده نگری در سطوح مختلف ملی و ناحیه ای صورت می گیرد. عدم رعایت موارد فوق منجر به رشد ناموزون در بعضی از نواحی شده و از طرفی مشکلاتی را هم برای ناحیه صنعتی شده و هم برای سایر نواحی اطراف بوجود می آورد؛ ازجمله هجوم جمعیت سایر نواحی به ناحیه صنعتی شده و تراکم بیش از حد جمعیت در آن و مشکلات حاشیه نشینی، بزه کاری ، آلودگی بیش از حد و غیره را منجرخواهدشد و از طرفی در نواحی غیرصنعتی فقر، بیکاری، روی آوردن به شغلهای کاذب و دیگر مشکلات بوجود خواهد آمد. دیدگاه های علمی در مکان گزینی صنایع ایران کمترین نقش را داشته که به تمرکز شدید صنعت در چند استان خاص مخصوصاً تهران منجر شده و مشکلات متعددی را برای دولت مرکزی به وجود آورده است؛ اما سایر استانهای کشور به علت نداشتن امکانات و تأسیسات زیربنایی از حداقل سرمایه گذاری در بخش صنعت برخوردار بوده و با فقر و درنتیجه عدم نارضایتی مردم روبه رو هستند. این تحقیق با روش توصیفی – تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای، درپی بررسی نابرابری های ناحیه ای در استقرار صنایع در ایران بطور عام و بصورت موردی مطالعه استان گیلان، از دیدگاه جغرافیای سیاسی است. نتایج حاصله بیانگر این مسئله است که نابرابری های ناحیه ای در استقرار صنایع به شکل حاد در استان گیلان وجود دارد. در حقیقت مکان گزینی صنایع در ایران تنها به چند استان خاص محدود می شود. این در حالی است که استان گیلان نیز به دلیل ضعف مدیریت در مکان گزینی صنایع، از این نابرابری رنج می برد. واژه های کلیدی: نابرابری های ناحیه ای- مکان گزینی صنایع- توسعه نیافتکی- استان گیلان