هدف این پژوهش، بررسی نقش و تأثیر ابعاد و مولفه های عامل زیرساخت ها در توسعه صنعت توریسم ساحلی و دریایی با تکیه بر حمل و نقل مسافری در حوزه ی دریای خزر است. در این پژوهش علاوه بر مطالعات گسترده کتابخانه ای و پژوهش های نظری، با استفاده از روش تحقیق پیمایشی و میدانی، نقش و تأثیرات عامل زیرساخت ها در قالب ابعاد و مولفه های پنج گانه ی «زیربناهای اصلی و اساسی اسکله ها و بنادر»؛ «زیربناهای عملیاتی اسکله ها و بنادر»؛ «تجهیزات روبنایی اسکله ها و بنادر»؛ «ناوگان کشتیرانی» و «امکانات اقامتی» در توسعه ی حمل و نقل مسافری (توریسم دریایی) در حوزه ی دریای خزر بررسی گردید. به علت فقدان تحقیق مستقل و مشابه در این موضوع و بدیع بودن این پژوهش به عنوان اولین پژوهش مستقل موضوعی در این زمینه، برای اجرای تحقیقات میدانی از پرسش نامه های محقق ساخته ای استفاده گردید که پس از توزیع آن در میان کارکنان بنادر نوشهر و انزلی، استادان و دانشجویان دانشکده علوم دریایی محمودآباد و نیز مسافران ساحلی، روایی و پایایی آن توسط خبرگان و آلفای کرونباخ (895/0) تأیید شد. داده های پژوهش در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل گردید. تحلیل های آماری با کمک روش غیر پارامتریک ویلکاکسون نشان داده است که مولفه ها و ابعاد پنج گانه عامل زیر ساخت ها از رابطه معناداری با توسعه صنعت توریسم ساحلی و دریایی و حمل و نقل مسافری در حوزه ی دریای خزر برخوردارند. همچنین تحلیل آماری با کمک روش غیر پارامتریک آزمون فریدمن آشکار کرد که بر اساس میانگین رتبه ابعاد و مولفه های پنج گانه عامل زیرساخت ها، به ترتیب اولویت ، مولفه امکانات اقامتی با 39/3 در جایگاه اول؛ مولفه زیربناهای اصلی و اساسی اسکله ها و بنادر با 27/3 در جایگاه دوم؛ مولفه زیربناهای عملیاتی اسکله ها و بنادر با 95/2 در جایگاه سوم؛ مولفه تجهیزات روبنایی اسکله ها و بنادر با 72/2 در جایگاه چهارم ؛ و مولفه ناوگان کشتیرانی با 68/2 در جایگاه پنجم از تأثیرگذاری و اهمیت در توسعه صنعت توریسم ساحلی و دریایی و حمل و نقل مسافری در حوزه دریای خزر قرار گرفته اند.

این تحقیق به بررسی تأثیر بازی های کودکانه جسمانی بر میزان کمرویی و خود پنداره دانش آموزان دختر 11-9 ساله می پردازد. پژوهش حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون بر روی تعداد 33 نفر دانش آموز دختر سنین 11-9 سال بود که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند.گروه اول بازی های کودکانه جسمانی را به مدت 8 هفته، هفته ای دو جلسه انجام دادند و گروه دوم نیز به عنوان گروه کنترل بود که هیچ بازی جسمانی را تجربه نکردند. کمرویی و خودپنداره کودکان، قبل و بعد از مداخله پژوهشی مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای اندازه گیری کمرویی از پرسش نامه کمرویی کودکان کروزیر (1995) و برای اندازه گیری خود پنداره کودکان از پرسشنامه خودپنداره کودکان پی-یر هریس (1969) استفاده شد. برای تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از آزمون آماری t استفاده شد. نتایج نشان داد بازی های کودکانه جسمانی کمرویی شرکت کنندگان را به طور معنی داری بهبود بخشید اما بهبودی اندکی در خود پنداره مثبت آنان ایجاد کرد که این بهبودی معنی دار نبود. یافته های پژوهش حاضر برای متولیان آموزش و پرورش کاربرد دارد. از بازی های کودکانه جسمانی می توان برای دانش آموزان دختر دبستانی در جهت بهبود کمرویی استفاده نمود، به نظر می رسد خودپنداره مثبت تحت تأثیر بازی های کودکانه جسمانی، تا حدودی بهبود پیدا می کند، اما بهبودی قابل ملاحظه آن احتمالاً نیازمند جلسات تمرینی بیشتری می-باشد.