مقام تسلیم یکی از مهمترین مباحث و مسائل عرفانی است که در متون مختلفی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از جمله این متون می توان به مثنوی مولوی و گیتابهاشی? رامانوجه اشاره کرد. در این دو متن تسلیم عبارت است از آن مرتبه ای که سالک اختیار خود را به طور مطلق به حق می بخشد و اراد? خود را در اراد? حق فانی می گرداند،چنان که همه امور را به حق می سپارد تا آنچه را که لازم می داند در حق او انجام دهد. در این دو متن از مراتب و ابعاد تسلیم سخن به میان آمدهو گفته شده که تسلیم امری است که مراتب مختلف دارد. در مثنوی و گیتابهاشیه علیرغم وجود اختلاف در پاره ای از گزارش ها، تفاوت چندانی پیرامون ماهیت و اصل تسلیم دیده نمی شود. و این مسئله را می توان در انطباق و میزان سازگاری آراء و اندیشه های عرفانی مولوی با رامانوجه دانست که در آثار خود به تبیین مقام تسلیم پرداخته اند. پژوهش حاضر در تلاش است تا با روش مقایسه ای مسئله "تسلیم محض" و ابعاد و اشکال مختلف مربوط به آن را در مثنوی معنوی و گیتابهاشیه مورد بحث و بررسی قرار دهد.