در این مطالعه، مزو-تترافنیل پورفیرین، h2tpp، مزو-تتراکیس(4-متوکسی فنیل)پورفیرین، h2t(4-och3)pp)، مزو-تتراکیس(4-سولفوناتوفنیل)پورفیرین، h2t(4-so3)pp، مزو-تترا(2-پیریدیل)پورفیرین، h2t(2-py)p، مزو-تترا(3-پیریدیل)پورفیرین، h2t(3-py)p، مزو-تترا(4-پیریدیل)پورفیرین، h2t(4-py)p، مزو-تتراکیس(2-متیل پیریدینیوم)پورفیرین، h2t(2-ch3py)p، مزو-تتراکیس(3-متیل پیریدینیوم)پورفیرین، h2t(3-ch3py)p، مزو-تتراکیس(4-متیل پیریدینیوم) پورفیرین، h2t(4-ch3py)p و کمپلکس های آهن(iii) آنها تهیه و به عنوان کاتالیزور در واکنش اکسایش الفین ها با تترا-n-بوتیل آمونیوم پریدات (tbap) یا سدیم پریدات در دمای اتاق مورد استفاده قرار گرفتند. جابجایی نوار q(0,0) در هنگام دی پروتون دار شدن پورفیرین های باز آزاد با تری فلوئورواستیک اسید (tfa) برای بدست آوردن اطلاعاتی در مورد قدرت الکترون کشندگی استخلاف های مزوی حلقه ی پورفیرین استفاده شد. در حالی که اکسایش الفین ها با tbap در حلال دی کلرومتان معمولاً محصول اپوکسید را به عنوان محصول اصلی بدست می دهد، واکنش های انجام شده در آب همراه با تشکیل آلدهید و کتون به عنوان محصول اصلی می باشد. پایداری اکسایش آهن پورفیرین های مورد استفاده به ترتیب fet(3-ch3py)p(oac) > fetpp(oac) ? fet(4-och3)pp(oac) > fet(4-och3)pp(oac) >> fet(4-so3h)pp(oac) > fet(3-py)p(oac) >> fet(4-ch3py)p(oac) ? fet(4-py)p(oac) کاهش می یابد، که این کاهش با خصوصیات کمبود الکترونی نسبی متالوپورفیرین های فوق همخوانی خوبی ندارد. همچنین ارتباط نزدیکی بین فعالیت کاتالیزوری این متالوپورفیرین ها و اثرات الکترونی-فضایی استخلاف های موقعیت مزو مشاهده نشده است. به علاوه، ترتیب کارایی کاتالیزوری کمپلکس های آهن مورد استفاده، از یک الفین به الفین دیگر تغییر می کرد. نتایج اکسایش رقابتی سیس و ترانس-استیلبن موید فعالیت یک گونه ی آهن اکسو پورفیرین با ظرفیت بالا به عنوان گونه ی اکسنده ی فعال در چرخه ی کاتالیزوری (4-py)p(oac) و fet(2-ch3py)p(oac) است. در مورد سایر آهن پورفیرین ها، به استثنای fet(3-ch3py)p(oac) و fet(4-ch3py)p(oac)، گونه ی با ظرفیت بالا به همراه گونه ی شش کوئوردینانسی در چرخه ی کاتالیزوری درگیر بوده اند. به هر حال، یک ارجحیت غیر معمول برای ترانس-استیلبن نسبت به ایزومر سیس آن در واکنش انجام شده در حضور fet(3-ch3py)p(oac) و fet(4-ch3py)p(oac) مشاهده شده است