چکیده :در این پژوهش اثر نوع و ترتیب 8 هفته تمرینات استقامتی ،مقاومتی،استقامتی –مقاومتی و مقاومتی-استقامتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و ترکیب بدنی زنان 36-18 ساله شهرستان الشتر بررسی شد که روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با استفاده ازپیش آزمون و پس آزمون بود. درصدچربی بدن آزمودنیها با استفاده از کالیپر از سه نقطه سه سر بازو، فوق خاصره ای و چهار سر ران اندازه گیری شد و برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی vo2 max از آزمون 20 متری شاتل ران استفاده شد. برای اندازه گیری قدرت بیشینه ، از معادله ارزیابی یک تکرار بیشینه با تلاش زیر بیشینه استفاده شد. کل آزمودنیها 40 نفر بودند که در چهار گروه 10 نفری به صورت گروه های 1- استقامتی(e) 2-مقاومتی (r) 3- استقامتی- مقاومتی(ٍe-r) و 4- مقاومتی- استقامتی (r-e)قرار گرفتند که در طول 8 هفته به تمرینات ویژه پرداختند. در گروه استقامتی تغییرات معنی داری در وزن (sig=0/008)، whr(sig=0/004)، پرش سارجنت(sig=0/01) و شاخص توده بدن (sig= 0/009)در سطح معنی داری p?0/01 و عدم تأثیر معنی دار بر متغیرهای دیگر پژوهش است. در تمرینات استقامتی- مقاومتی (تمرینات موازی) اثر معنی دار بر متغیرهای حداکثر اکسیژن مصرفی (sig=0/003) و چابکی (sig=0/008) در سطح معنی داری p?0/01 و متغیرهای درصد چربی (sig=0/037) و پرش سارجنت (sig=0/011)در سطح معنی داری p?0/05دارد ولی بر سایر متغیرها تأثیر معنی دار دیده نشد . در تمرینات مقاومتی –استقامتی اثر معنی داری یر متغیر های حداکثر اکسیژن مصرفی (sig=0//001) و چابکی(sig=0/008) در سطح معنی داری p?0/01 و بر متغیر whr(sig=0/016) در سطح معنی داری p?0/05داردو بر سایر متغیرها تأثیر معنی داری ندارد.