ایلیا ابوماضی، شاعر معاصر لبنانی، در سال 1889 در روستای المحیدثه به دنیا آمد. او ابتدا به مصر و سپس به آمریکا مهاجرت نمود. از بارزترین فعالیت های ادبی ابوماضی در نیویورک، پیوستنش به انجمن قلم، مجموعه ی برگزیدگان ادب معتقد به آزادی و نوآوری در زمینه شعر بود. شعر وی پس از پیوستنش به انجمن قلم، از مرحله ی کلاسیک قدیم به رومانتیک متحول شد و همراه با آن اوزان، قافیه ها، الفاظ، مفاهیم افکار و دیدگاهش نسبت به زندگی و وجود دستخوش تغییر شد. در دیوان الجداول که طلاسم نیز از شاهکارهای او، در این دیوان است و دیوان الخمائل، می بینیم که شاعر با جهان بینی خاص خودش زیست می کند و در دوردست های افق شعری سیر می کند. طلاسم مجموعه ای از تأملات و اندیشه هایی است که در پی یافتن حقیقت است که عقلی پرعمق و دامنه این تأملات را استخراج می کند که به ماندن در ظواهر و پوسته ها قانع نمی شود بلکه تلاش می کند به عمق آن ها نفوذ کند. ابوماضی در این قصیده به اسرار وجودی انسان و چگونگی آفرینش او اشاره می کند و علت آفریده شدن و مردن را زیر سوال می برد. این قصیده مطوله مشتمل بر هفتاد و یک بند است که همگی با عبارت «لست أدری» پایان می یابد.