صرف نظر از این که به چه زبانی سخن می گوییم، هنگام مکالمه تنها به تبادل اطلاعات نمی پردازیم؛ بلکه در عین حال مشغول بازآفرینی هویت خویش هستیم. در حال حاضر تحقیقات وسیعی صورت پذیرفته که حاکی از آن است که یادگیری انگلیسی به عنوان زبان دوم تاثیر شگرفی بر هویت افراد می گذارد، حال آن که همچنان بررسی یادگیری و نگارش به انگلیسی به عنوان زبان خارجی مورد توجه شایانی قرار نگرفته است. در این تحقیق به بررسی اینکه اولا آیا زبان آموزان ایرانی احساس دو هویتی می کنند یا نه، دوما، آیا جهان بینی آنها از یادگیری زبان انگلیسی تاثیر پذیرفته یا نه، و سوما اینکه زبان منتخب زبان آموزان ایرانی هنگامی که برای نگارش افکار و احساسات خود دست به قلم می برند چیست می پردازیم. نتایج حاصل پرسشنامه آزاد به 65 دانشجوی کارشناسی دانشگاه اصفهان و مصاحبه با 45 زبان آموز موسسات زبان در اصفهان به شرح ذیل می باشد: اولا، نگارش یک مهارت زبانی چند بعدی است که هر کس با اهداف متفاوت بدان می پردازد. دوما، اکثر شرکت کنندگان معتقدند که بیان افکار به زبان فارسی با انگلیسی متفاوت است. سوما اکثر شرکت کنندگان به صورتی فعال دست به قلم داشته و البته بیشتر به فارسی می نویسند. چهارم این که اکثر ایشان فکر میکنند که در نتیجه ی یادگیری زبان، از لحاظ فلسفی تاثیر پذیرفته اند، اگر چه هیچ گونه احساس تعلق خاطری به جامعه ی انگلیسی زبان نمی کنند، و همان تعداد انگشت شماری هم که ادعای داشتن تعلق خاطر نمودند، اکثرا تجربه ی زندگی در خارج را داشته اند. پنجم، اگرچه ایده ی دو هویتی بودن در نتیجه ی زبان آموزی برای اکثر شرکت کنندگان منطقی می نمود، اما فقط تعداد ناچیزی از آنها ادعای داشتن دو هویت را کردند، و البته هویت انگلیسی خود را مثبت تر قلمداد می کردند. ششم اینکه اکثر شرکت کنندگان اعلام نمودند که در نتیجه ی زبان آموزی، آرا و عقاید جدیدی را آموخته اند که البته بیشتر مرتبط با ابعاد منفی فرهنگ غرب بوده است. به عبارت دیگر، به جای جذب شدن به فرهنگ غرب، اکثرا در نتیجه ی زبان آموزی، با عمق و اطمینان بیشتری به سوی فرهنگ بومی خود منعطف گشته اند.