هدف: هدف تحقیق مقایسه تراکم مواد معدنی استخوانی بین مردان کاراته¬کار (سبک کاتا و کومیته) و غیر ورزشکار استان خراسان جنوبی است. مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش تعداد 12 مرد کومیته¬کار نخبه (سن: 23/2 ± 6/22 سال، شاخص توده بدنی: 95/1 ± 43/22 کیلوگرم بر متر مربع)، 12 مرد کاتارو نخبه (سن: 15/1 ± 5/21 سال، شاخص توده بدنی: 14/3 ± 38/22 کیلوگرم بر متر مربع) و 12 مرد غیرورزشکار سالم (سن: 60/1 ± 9/22 سال، شاخص توده بدنی: 89/2 ± 85/21 کیلوگرم بر متر مربع) از استان خراسان جنوبی بودند. گروه های ورزشکار از بین افرادی که حداقل 5 سال سابقه ورزشی مستمر در رشته کاراته داشتند و از سلامت بدنی و رژیم غذایی طبیعی برخوردار بودند، انتخاب شدند. با استفاده از روش dxa، میزان تراکم مواد معدنی استخوان ران (نواحی گردن، برجستگی بزرگ و انتهای نزدیک به تنه)، ساعد (3?2 انتهای دور از تنه استخوان زند زیرین و زند زبرین و استخوان های مچ دست) و مهره های کمری (l1-l4) شرکت کنندگان اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (05/0=?) بهره برداری گردید. یافته ها: نتایج نشان داد در ورزشکاران سبک کومیته، میزان تراکم (به ترتیب 04/0p= و 001/0p=) استخوانی دست برتر؛ به طور معنی داری از ورزشکاران سبک کاتا و افراد غیر ورزشکار بالاتر بود. کومیته کارها و کاتاروها از تراکم استخوانی بالاتری در پای برتر (به ترتیب 009/0p= و 004/0p=)، پای غیر برتر (به ترتیب 001/0p= و 004/0p=) و مهره های کمری (به ترتیب 005/0p= و 04/0p=)، نسبت به غیر ورزشکاران برخوردار بودند. همچنین اختلاف معنا داری بین میزان تراکم استخوانی دست برتر و غیر برتر کومیته¬کارها مشاهده شد (018/0(p=. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است که ورزش کاراته به طور موثر موجب بهبود وضعیت استخوانی ورزشکاران می شود؛ اما در مقایسه دو سبک رایج این رشته، سبک کومیته به سبب ماهیت فشارهای مکانیکی، تاثیر بارزتری بر تراکم استخوانی ناحیه ساعد، ران و مهره های کمری کاراته کاران دارد.