در مطالعه حاضر به بررسی اثرات استرس دستکاری و انتقال بر روی فاکتورهای خونی و همچنین تراکم بهینه جهت انتقال ماهی بنی در کیسه های پلاستیکی پرداخته شده است. ماهیان مورد بررسی دارای میانگین طول 1±8/9 سانتیمتر و میانگین وزن 1±10 بودند. جهت بررسی اثرات دستکاری 12 ماهی به مدت 60 ثانیه در ساچوک خارج از آب نگهداشته و بلافاصله با ماده بی هوشی 2- فنوکسی اتانول 2/0% بیهوش شدند و نمونه خونی تهیه شد. نتایج افزایش معنی دار در سطح کورتیزول و لنفوسیت و کاهش معنی دار در سطح گلوکز، پروتئین و مونوسیت را نشان داد (05/0?p). همچنین افزایش در سطح الکترولیت ها و نوتروفیل و کاهش در میزان لاکتات مشاهده شد. اما این تغییرات اختلاف معنی داری با سطح قبل از دستکاری نشان نداد (05/0<p). طبق نتایج به دست آمده قرارگیری ماهی در معرض هوا به مدت 60 ثانیه منجر به بروز پاسخ های فیزیولوژیک نوع اول شده است. از این رو می توان بیان کرد که این گونه دارای مقاومت بالا می باشد و تحمل قرار گیری در معرض هوا برای زمان بیشتری را دارا است. اثر انتقال ماهیان در کیسه های پلاستیکی در 4 تراکم مختلف 40، 80، 120 و 160 گرم بر لیتر همراه با هوای فشرده در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. شبیه سازی عملیات انتقال به مدت 4 ساعت انجام شد. سپس نمونه برداری از خون ماهیان جهت بررسی تغییرات سطوح شاخص های استرس پس از 4 ساعت زمان انتقال و جهت تعیین روند بازگشت از استرس در زمان های 6، 12، 24، 48 و 96 ساعت پس از انتقال انجام شد. پس از 4 ساعت انتقال افزایش معنی داری در سطح کورتیزول و گلوکز نوتروفیل و کاهش معنی داری در سطح پروتئین پلاسما مشاهده شد (05/0?p). همچنین سطح لاکتات، پتاسیم، کلر، مونوسیت افزایش و میزان لنفوسیت و سدیم کاهش یافت اما این میزان اختلاف معنی داری با سطح پایه نشان نداد (05/0>p). با توجه به اینکه تغییرات سطح شاخص ها پس از اعمال استرس انتقال اختلاف معنی داری بین تراکم های مختلف نشان نمی دهد و همچنین زمان یکسان برای بازگشت به سطح پایه در تراکم های مختلف و با توجه به این مسئله که میزان مرگ و میر در مقایسه با افزایش تراکم قابل ملاحظه نیست، لذا می توان این طور نتیجه گیری کرد که ماهی بنی دارای مقاومت نسبتا بالا و قابل انتقال در تراکم های بالا و در حد 160 گرم بر لیتر نیز می باشد.