تکنولوژی غشایی به پیکربندی جدید کمک می کند تا به راحتی جریان شعاعی را در راکتورهای تبدیل کاتالیستی نفتا انجام دهد. در این عملکرد راکتورهای غشایی مورد بررسی قرار گرفته است. تاثیر پارامترها در طول راکتورها با توجه به اثر غیرفعال شدن کاتالیست مورد بررسی قرار گرفته است. مجموعه ای از معادلات دیفرانسیلی و جبری حل شده است. در پیکربندی جدید چهار بخش فرعی در مساحت سطح مقطع راکتور غشایی در نظر گرفته شده است و شکاف های بین بخش های فرعی با استفاده از لایه های غشا pd-ag پوشانده می شود. این بخش ها با لایه های غشا در تعادل ترمودینامیکی هستند که باعث افزایش بازده محصولات می شوند. بنابراین بازده آروماتیک ها و هیدروژن به طور قابل توجه ای، به ترتیب در حدود %2.26 و %1.5 افزایش می یابد و افت ناچیزی را در دما و فشار نتیجه می دهد. دمای ورودی در راکتورهای غشایی نسبت به راکتورهای معمولی استفاده شده کاهش می یابد، این امر باعث افزایش عمر کاتالیست می شود. زمانی که فشار سمت واکنش بیشتر از فشار سمت پوسته باشد، کسر مولی آروماتیک ها در طول راکتور نیز افزایش می یابد. جداسازی هیدروژن فرایند مهمی محسوب می شود. هیدروژن به دست آمده می تواند در موارد دیگری نیز استفاده شود. در راکتورهای معمولی بستر آکنده نسبت مولی هیدروژن به هیدروکربن در طول راکتور افزایش می یابد اما در راکتورهای غشایی این مقدار دارای حداکثر می باشد و تقریبا در این نسبت ثابت نگه داشته می شود. افزایش در نسبت هیدروژن به هیدروکربن کاهش کمی را در کسر مولی آروماتیک ها در هر سه راکتور ایجاد می کند.