از ابتدای قرن 19 در غرب ، تحولات وسیعی در ساختار محیط آموزشی ، با هدف اصولی ساختن تعلیم و تربیت و یادگیری بهتر صورت گرفت . علیرغم پیشرفتهای چشمگیری که در محتوای آموزش و پرورش و محیط های آموزشی دنیا شکل گرفت ، در کشور ما دسترسی به اهداف تعیین شده جهت یادگیری بهتر ، به دلیل عدم همسویی مناسب میان بسیاری از عوامل موثر در فرآیند آموزش مانند برنامه ریزی آموزشی ، شیوه و ساختار آموزش ، ویژگی های دانش آموزان ، قابلیت های مجریان آموزش و نیز محیط فیزیکی آموزش ، دچار مشکل شده است. از آنجا که محیط غنی در رشد برخی از توانایی ها ، استعدادها و همچنین در یادگیری بهتر دانش آموزان ، از جمله دانش آموزان تیزهوش ، تأثیر بسزایی دارد و ویژگی های کالبدی اش را صرف نظر از برنامه ی آموزشی و قابلیت های مجریان آموزش ، از ویژگی های دانش آموزان و شیوه های تدریس آنها کسب می کند ؛ لذا در این رساله سعی شده است نخست با بهره گیری از علومی چون روانشناسی پرورشی (روانشناسی رشد و روانشناسی یادگیری) ، روانشناسی تیزهوش و ...،تحول شناختی ، نحوه ی یادگیری ، نیازها و نظام انگیزشی تیزهوشان شناسایی گردد ، آنگاه با توجه به نقش محیط آموزشی در تقویت هوش و یادگیری بهتر ، دستورالعمل هایی جهت طراحی محیط های آموزشی تیز هوش ارائه گردد.