استفاده از قاب های دارای سیستم معمول مهاربندی همگرا در طراحی لرزه ای، بدلیل ملاحضات معماری، در بسیاری از موارد با مشکلاتی مواجه است. راه حل عملی برای این موضوع انتقال دهانه مهاربندی در طبقات پایین سازه و ایجاد سیستم ناپیوسته است، که امروزه بطور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. با این وجود بررسی های دقیقی در مورد این نوع سازه ها و با توجه به روش های معمول طراحی لرزه ای سازه ها انجام نشده است؛ که منجر به عدم اطمینان از رفتار مناسب لرزه ای آنها می شود. هدف از این مطالعه بررسی و اعتبارسنجی فرآیند طراحی این نوع سازه ها و اجزای موثر در باربر جانبی آنها است. برای این منظور قاب های کوتاه و میان مرتبه 3، 6 و 9 طبقه با پیکربندی های مختلف، بوسیله تحلیل دینامیکی غیرخطی تاریخچه زمانی با استفاده از مجموعه ده عددی از شتابنگاشت ها، مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج نشان دهنده ای این مسئله است که پروسه فعلی طراحی لرزه ای برای این گونه سازه ها مناسب نیست و منجر به طراحی غیر ایمن ستون های ویژه این نوع سازه ها می شود.