در طی یک صد و پنجاه سال اخیر، در نتیجه ترجمه های بسیار زیادی که از زبان های دیگر، بویژه انگلیسی، به زبان فارسی صورت گرفته، برخی از هنجارهای زبانی تغییر کرده یا دست کم دستخوش تغییر شده اند. سبک اسمی یکی از مهمترین ویژگی های نحوی زبان است که طبعاً مثل هر ویژگی نحوی دیگر ممکن است از طریق ترجمه به زبان مقصد انتقال یابد در حالی که به نظر می رسد که در زبان فارسی سبک غالب، سبک فعلی است. هدف از تحقیق حاضر، یافتن پاسخ برای این سوال است که با توجه به شیوه لفظ گرایی که در غالب ترجمه ها دیده می شود آیا احتمال گرایش به سبک اسمی در متون ترجمه شده امروز وجود دارد. برای یافتن پاسخ به این سوال، دو پیکره متون تألیفی و ترجمه ای انتخاب کردیم. هدف از بررسی این متون آن بود که ببینیم در نثر فارسی معاصر کدام یک از دو سبک اسمی و فعلی غالب است، و فراوانی جملات اسمی و فعلی به چه میزان است. نتایج تحقیق نشان داد که در متون تألیفی گرایش به سبک فعلی است و فراوانی جملات اسمی کم است. همچنین سبک غالب در ترجمه-های مترجمان سرشناس و فارسی دان نیز سبک فعلی است و فراوانی جملات اسمی در ترجمه های آن ها نیز کم است، ولی در ترجمه هایی که متعلق به مترجمان غیرسرشناسند، فراوانی جملات اسمی به نحو محسوسی بیشتر است ولی همچنان سبک غالب سبک فعلی است.