چکیده دانشگاه ها علیرغم برخورداری از محیط آموزشی- پژوهشی و عوامل اجتماعی مطلوب، ممکن است عملکرد آموزشی- پژوهشی مطلوبی نداشته باشند، شاید دلیل این امر را بتوان در پایین بودن عوامل خودکارآمدی و خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان جستجو کرد، چرا که صرفا در اختیار داشتن امکانات برای رسیدن به عملکرد بهتر کافی نمی باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی نقش عوامل اجتماعی و محیط آموزشی- پژوهشی با خودکارآمدی و عملکرد پژوهشی- آموزشی می باشد. جامعه آماری شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده های علوم تربیتی و روانشناسی، ادبیات و علوم اداری دانشگاه فردوسی و دانشجویان دانشکده های دندانپزشکی، پزشکی، داروسازی و پرستاری و مامایی علوم پزشکی مشهد بودند. با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای، نمونه ای به حجم 285 نفر انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه های خودکارآمدی پژوهش، محیط آموزشی- پژوهشی، عوامل اجتماعی و عملکرد آموزشی – پژوهشی بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل عاملی تاییدی و اکتشافی، معادلات ساختاری، همبستگی پیرسون، رگرسیون، تحلیل واریانس و تی مستقل استفاده شد. با اجرای الگوی معادلات ساختاری برای آزمون رابطه عوامل اجتماعی و محیط آموزشی- پژوهشی با خودکارآمدی و عملکرد دانشجویان مشخص شد که الگوی پیشنهادی از برازش خوبی برخوردار است (067/0=rmsea ، 92/0= nnfi). هر چند مدل کلی پیشنهادی از برازش خوبی برخوردار بود اما ضرایب مسیر ? در تمام مسیرها معنادار نبود و ضریب ? خودکارآمدی پژوهشی به عملکرد تحصیلی معنادار بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که خودکارآمدی، عملکرد پژوهشی و آموزشی از طریق مقیاس عوامل اجتماعی قابل پیش بینی هستند. همچنین خودکارآمدی پژوهشی از طریق محیط آموزشی-پژوهشی قابل پیش بینی بود اما عملکرد آموزشی و پژوهشی از طریق محیط آموزشی - پژوهشی قابل پیش بینی نبودند. نتایج نشان داد که بین عملکرد آموزشی، خودکارآمدی پژوهشی و مولفه های آن، عوامل اجتماعی و خرده مولفه حمایت اساتید، همچنین خرده مولفه زیر ساخت ها و امکانات از پرسشنامه محیط آموزشی پژوهشی بین دانشگاه فردوسی مشهد و دانشگاه علوم پزشکی مشهد تفاوت معناداری وجود دارد.