بدوی گرایی به معنای توجه هنرمندان مدرن به هنر و فرهنگ های قبیله ای و تجلی آن در افکار و آثارشان می باشد. به دلیل توجه پیشروان مدرن به فرهنگ های ابتدایی و دست ساخته هایشان، همچنین تغییرات و دگرگونی هایی که هنر بدوی در هنر مدرن و آثار هنرمندان ایجاد کرده است، بدوی گرایی به خصوص در آغاز قرن بیستم از اهمیت بسزایی برخوردار است. هدف از انتخاب این موضوع بررسی چگونگی کشف و توجه به هنرهای ابتدایی برای هنرمندان مدرن، تا دوران معاصر می باشد. در این رساله سعی بر آن بود تا بدوی گرایی را در هنر دوران مدرن و پست مدرن مورد بررسی قرار دهیم. اما به دلیل حجم بسیار زیاد مطالب، پس از بیان تعاریف مورد نیاز در رابطه با هنر بدوی و مفهوم بدوی گرایی در دنیای مدرن، به بررسی هنر ابتدایی انسان های غار نشین پرداخته ایم. در ادامه ی بحث نگاهی تاریخی به هنر قبیله ای در آفریقا، اقیانوسیه و آمریکای شمالی داشته ایم. آنچه مد نظر نگارنده بوده است، بررسی بازنمود هنر بدوی در آثار هنرمندان مدرن و در دوره ی پست مدرن و به خصوص در آثار «آ.ر پنک» و «کیت هارینگ» و ارتباط این هنرمندان با «هنر گرافیتی» با تکیه بر مطالعه ی اسناد کتابخانه ای می باشد. هنرمندان مدرن، هنر قبیله ای را به دلیل سادگی و صداقتشان در غیاب تمهیدات پیچیده ی پرسپکتیو و سایه روشن و به خاطر قدرت و نیروی بیانی شان می ستودند. این مبحث ارتباط تنگاتنگی با شرایط اجتماعی فرهنگی و سیاسی همچنین تحولات و پیشرفت های علمی دارد که در این رساله مباحث ذکر شده مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه این بررسی تاثیر بدوی گرایی را در شکل گیری مکاتب مختلف هنری و میزان اهمیت آن را در پیشرفت هنر و سوق یافتن آن به سوی مدرنیسم را مشخص می نماید. همچنین شباهت ها و تفاوت های موجود در آثار هنرمندان معاصر و هنرمندان ابتدایی را باز می شمارد.