تاب آوری یکی رویکردهای کاهش آسیب پذیری جوامع و تقویت توانایی های مردم برای مقابله با خطرات ناشی از وقوع سوانح طبیعی به ویژه سیلاب های شهری است و دارای ابعاد اقتصادی، اجتماعی، نهادی، کالبدی- محیطی می باشد. براساس آمارهای چهار دهه گذشته، شهر اهواز یکی از شهرهای در معرض وقوع سیلاب های شهری است. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تاب آوری شهر اهواز نسبت به کاهش اثرات سیلاب های شهری انجام شده است. داده های مورد نیاز از طریق منابع اسنادی و میدانی گردآوری و با استفاده از نرم افزار spss gis ,excel,و مدل کمی تحلیل گردیده است. جامعه آماری پژوهش، تعداد خانوارهای ساکن شهر اهواز براساس سرشماری 1390 برابر با 275230 خانوار می باشد که بر اساس فرمول کوکران 328 خانوار از این تعداد، به عنوان نمونه پژوهش و مطابق روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای توزیع گردید. نتایج این پژوهش که با رویکردی پیمایشی ـ تحلیلی انجام شده است، نشانگر میزان تاب آوری نسبتاً پایین شهر اهواز نسبت به کاهش اثرات سیلاب های شهری، معادل 9/44 درصد می باشد. یافته های پژوهش نشان می دهد که میزان تاب آوری با متغیرهایی مانند درآمد، سن، جنسیت و بیمه رابطه دارد و با سطح تحصیلات رابطه ندارد. در رابطه با آزمون فرضیه های پژوهش، ضریب همبستگی اسپیرمن و پیرسون نشان می دهد که میزان تاب آوری با پایگاه اجتماعی- اقتصادی و سرمایه های اجتماعی رابطه معناداری دارد. در نهایت در رابطه با نتایج پزوهش راهکارهایی ارایه گردیده است.