زبان محمل اندیشه است و بررسی زبان یک اثر از جنبه های مختلف ما را به درک و کشف اندیشه های صاحب اثر رهنمون می سازد. هر شاعری ممکن است عناصر و واحدهای زبان را متفاوت با دیگران در شعرش به کار گیرد تا با زبانی زنده و نو، افکار و اندیشه های خود را هویدا نماید. بررسی زبان شعر منوچهر آتشی و سیاوش کسرایی در سه مقوله ی مفردات، ترکیبات و ساختار نحوی، هدف اصلی این پایان نامه است. مفردات آتشی و کسرایی، واژه های ساده و بسیطی است که در شعرشان تازگی داشته یا در شعر دیگران کم کاربرد بوده است؛ مانند «تی تروک»، «گزدان» و... ترکیباتی که مورد بررسی قرار گرفته، عبارتنداز: ترکیبات وندی، واژه های مرکّب، ترکیبات اضافی تشبیهی، استعاری، مقلوب و ...، ترکیبات وصفی معمول، مقلوب و ترکیبات وصفی با اسم، ترکیبات حس آمیزی و متناقض نما. در زمینه ی ساختار نحوی نیز ویژگی های مختلفی به دست آمد که برای نمونه می توان به تکرار، فعل گذرا و ناگذر به جای هم، جابه جایی حروف اضافه، تقدیم صفت بر موصوف، فاصله بین صفت و موصوف و ... اشاره کرد. این پایان نامه در سه فصل تنظیم شده است؛ فصل اوّل به کلّیات پرداخته است که شامل دو بخش شرح حال و تعاریف می باشد. در فصل دوم که قسمت اصلی پایان نامه است، در سه بخش، زبان شعر آتشی و کسرایی در سه مقوله ی مفردات، ترکیبات و ساختار نحوی بررسی شده و در فصل سوم هم، نتایج و نمودارهای مختلف نشان داده شده است.