عرفان در جایگاه یک جهان بینی منحصر به فرد، دارای ادبیاتی ویژه ی خود و با سابقه ی چندین قرن است. ادبیاتی که از سده ی دوم هجری آغاز گردید و در طول تاریخ، فراز و نشیب های متعددی را از سر گذرانده است. یکی از متون عرفانی اثری است به نام "المواقف و المخاطبات" نوشته ی "محمد بن عبدالجبّار النفرّی" عارف قرن4 هجری قمری. این کتاب منشأ نوعی تحول و نوگرایی در عرصه ی نثر عرفانی بوده است. متنی که برای اولین بار، گفتگوی میان عبد و رب را به گونه ای آورده که در آن خداوند می گوید و بنده می شنود. متنی معمایی و شطح گونه که ذهن خواننده را به چالش کشیده و او را با اندوخته های پیشینش در می اندازد. اما تا کنون پرداخت شایسته ای که در خور این اثر بزرگ باشد به زبان فارسی نسبت به آن صورت نگرفته است. در این پژوهش قصد بر آن است تا با ترجمه، شرح و تحلیل قسمتی از این متن، تا حدودی چارچوب و بن مایه های این میراث ارزشمند، آشکار گردد. در بخش اول پژوهش، سعی شده تا اندازه ای از نحوه ی بیان و اسلوب شیخ نفری در این اثر فاخر رونمایی شده، جلوه های زیبایی شناسانه و زوایای معنوی آن آشکار گردد. در بخش دوم، به ترجمه ی اثر پرداخته شده و سعی بر آن بوده تا متن با رعایت کامل امانت به فارسی برگردانده شود، ضمن آنکه ترکیب ها و جمله ها به گونه ای انتخاب شده اند که تا آنجا که امکان داشته، فضای متن مورد نظر را انتقال دهند و در فصل سوم پژوهش، به شرحی موجز و مختصر پرداخته شده است و هدف آن بوده که مراد مندرج در هر موقف، به زبانی ساده بیان شود تا اندکی از پیچیدگی متن کاسته گردد.