امروزه مسئله اشتغال و عوامل موثر برآن به عنوان یکی از مقولات اساسی در اقتصاد کشور مطرح می باشد. یکی از عوامل موثر بر اشتغال، بهره وری می باشد. کلاسیک ها بیان می کنند افزایش بهره وری موجب افرایش تولید و عرضه شده و از این طریق موجب افزایش اشتغال خواهد شد. این در حالی است که کینزین ها به این قضیه از جانب تقاضا نگاه کرده و معتقدند با افزایش بهره وری تقاضا افرایش یافته و موجب افرایش اشتغال می شود. البته برخی مطالعات تجربی بر خلاف دیدگاه های فوق تأثیر منفی بهره وری بر اشتغال را نشان می دهند زیرا کارفرمایان ترجیح می دهند همان میزان تولید را با نیروی کار کمتر داشته باشند. در این تحقیق اثر بهره وری نیروی کار بر اشتغال بخش صنعت ایران در دوره 1353-1389 با استفاده از روش خود توضیح برداری با وقفه گسترده (ardl) مورد بررسی قرار گرفته است. مطابق نتایج حاصله در بلند مدت ضریب متغیر بهره وری نیروی کار 42/0- می باشد، که نشان دهنده تأثیر منفی بهره وری نیروی کار بر اشتغال می باشد. در واقع با افزایش یک درصدی در بهره وری نیروی کار، اشتغال بخش صنعت 42/0 درصد کاهش می یابد. نتایج برای سایر متغیرها نشان می دهد ضریب متغیر باز بودن تجاری در کوتاه مدت و در بلند مدت مثبت و معنی دار می باشد. ضریب متغیر دستمزد در کوتاه مدت بر اشتغال بخش صنعت بی معنی می باشد ولی در بلند مدت رابطه منفی با اشتغال دارد. موجودی سرمایه نیز در کوتاه مدت و بلند مدت تأثیر مثبت بر اشتغال بخش صنعت دارد. ضریب متغیر نیروی کار در رابطه کوتاه مدت بی معنی است یعنی در کوتاه مدت اشتغال بخش صنعت تأثیرپذیری از بهره وری نشان نمی دهد.