فلسفه ی برگسون حلقه ای است میان فیلسوفان قرن نوزدهم و مکتب های فلسفی قرن بیستم. بعضی صاحب نظران فلسفه ی قرن بیستم فرانسه را پانوشتی بر فلسفه ی برگسون دانسته اند. ایده ی اصلی فلسفه ی برگسون تمایز قائل شدن میان زمان همگن (یا مکانی شده) و زمان ناهمگن (دیرند) است. دیرند در آثار اولیه ی برگسون زمان درونی فرد است و در آثار متأخر او کلید فهم تکامل. دامنه ی بحث در باب زمان در فلسفه ی برگسون به حوزه ی علم، اخلاق، متافیزیک و هنر کشیده می-شود. این رساله با پررنگ کردن بحث هنر در فلسفه ی برگسون، نظریه ی شهود هنری برگسون را تبیین می کند و با اشاره به برخی تأثیرگذاری های برگسون بر هنرمندان به طرح نظریه ی هنر برگسون و ارتباط آن با فلسفه اش می پردازد