عقد نکاح در میان سایر عقود معین، با توجه به جنبه مذهبی، اخلاقی و اجتماعی آن، جایگاه خاصی دارد و همین ویژگی خاص، باعث شده است تا قانونگذار در مقام وضع قانون، احکام و قواعد مربوط به حقوق خانواده را با ظرافت و دقت زیادی تدوین و تنظیم کند.اسلام به عنوان یکی از مکاتب حقوقی با ارائه راهکارهای مناسب توانسته است از حقوق طرفین عقد نکاح و استحکام زندگی مشترک آن ها پشتیبانی کند. از جمله تدابیری که برای ایجاد اطمینان بیشتر برای زن و مرد اتخاذ شده، استفاده از شروطی است که به شروط ضمن عقد شهرت دارند. امروزه در قباله های رسمی ازدواج که از سوی دولت چاپ می شود شروطی ذکر گردیده که به امضای زن و شوهر می رسد. طرفین می توانند شروطی خارج از شروط ذکر شده نیز در عقدنامه ها ذکر کنند. یکی از اشکالات جدی به مجموعه شروط ضمن عقد نکاح آن است که هر چند سردفتر ازدواج موظف است که شرایط مندرج در قباله را مورد به مورد به دو طرف تفهیم نماید ولی از آنجا که این امر در هنگام عقد ازدواج صورت می پذیرد با توجه به موقعیت زمانی امکان تأمل دقیق نسبت به مفاد تعهدات از طرفین گرفته می شود. از جمله شروطی که طرفین می توانند با موافقیت یکدیگر در عقد نکاح ذکر کنند می توان به شرط تحصیل، شرط تقسیم دارایی، شرط وکالت در صدور مجوز خروج از کشور و وکالت مطلق وی در طلاق اشاره کرد.