دنیا به عنوان جایگاهی که انسان در آن قرار گرفته و برهه ای از حیات و زندگی خود را در آن می گذراند،از اهمیت بسیار خاصی برخوردار است.همان گونه که در تعالیم و آموزه های دینی ما به مبحث «دنیا» به شکل گسترده ای پرداخته شده ،در ادبیات فارسی نیز «دنیا» یکی از مطالب مضمون ساز بوده و شاعران ونویسندگان ادبی در موقعیت های مختلف به بیان دیدگاه خود در مورد «دنیا» پرداخته اند وبا تعابیر وتشبیهات گوناگون به ذم و مدح آن پرداخته اند.دنیا ازنگاه عرفانی چون آفریده خداوند است،مذموم نیست و اگربه عنوان وسیله ونردبان تلقی شود، دراین صورت مثبت است،اما اگر دنیا، هدف اصلی تلقی شود،نه تنها نردبان نیست بلکه درّه سقوط است،چنین دنیایی مورد نکوهش قرار گرفته است. دراین پژوهش سعی بر آن است،ضمن اشاره کلی به موضوع دنیا در تعالیم دینی،به بررسی دیدگاههای شاعران برجسته سبک عراقی (مولوی،سعدی وحافظ)در مورد«دنیا» و میزان تاثیر پذیری آنان از آموزه های دینی ما بویژه قرآن کریم پرداخته شود.