مجموعه های داستانی تلویزیونی امروزه از مهمترین تولیدات جدول پخش شبکه های تلویزیونی داخلی می باشند. ساخت سازوکار روایی در این آثار از فرآیندی پیروی می کند که پیش از این در سیر تکامل شیوه های روایی در سینمای داستانی تثبیت شده اند و طرحواره های روایی تماشاگر را بر پایه ی سازوکار خویش شکل داده اند. هر پژوهشی که سودای کشفِ دادودهش موجود میان دو رسانه ی سینما و تلویزیون را در سر داشته باشد ناگزیر از انتخاب رویکرد مشخص و مدونی از میان بیشمار نظریات گوناگون روایت در سینما است. بر این اساس در این رساله پیروی از اصول نگرش نوشکل گرایی به عنوان یکی از روزآمد ترین و علمی ترین نگرش های موجود در مطالعات سینمایی معاصر به منظور کشف و تبیین کاربرد الگوهای روایی سینمایی در مجموعه های داستانی تلویزیونی در دستور کار قرار گرفته است. از این در نخستین قدم این پژوهش تلاش می کند با ترسیم ریشه های تاریخی، فلسفی، جغرافیایی و معرفتی که منجر به ظهور نگرش نوشکل گرا در مطالعات سینمایی گشته اند زمینه های تکوین و تکامل این نگرش را به منظور شناخت عمیق ترِ اهداف نظری آن تشریح نماید. در مرحله ی بعد با مراجعه به منابع اصلی نوشکل گرایان در تحلیل روایت تلاش شده است تا مبسوط ترین و دقیق ترین بازخوانی از تحلیل روایی نوشکل گرایانه تدوین شود. سپس با استفاده از این دستگاه تحلیلی نمونه های طبقه بندی شده ی تحقیق از سه منظر کلیدی مورد تحلیل و تجزیه قرار گرفته اند: اول از منظر صورت بندی چهارگانه ی شیوه های روایت در سینمای داستانی، دوم از منظرفرآیند ساخت روایی در سینمای داستانی و سوم از منظر هنجارگریزی روایت در سینمای داستانی. در مرحله ی پایانی نیز تلاش شده است تا به اجمال مهمترین نقد های وارده بر تحلیل روایی نوشکل گرایانه ارائه گردد.