هدف این پژوهش بررسی عناصر و سطوح بهزیستی روانی و ارتباط آن با آسیب شناسی روانی در سه گروه شغلی (پزشکان، روان پزشکان، روان شناسان/ مشاوران) و مقایسه آنان در آسیب شناسی روانی و بهزیستی روانی با یکدیگر، و همچنین ساخت و تهیه ابزاری معتبر و روا (63 سوالی) برای سنجش بهزیستی روانی در گروه های ذکرشده است. بدین منظور از پرسشنامه محقق ساخته بهزیستی روانی برای ارزیابی بهزیستی روانی درمان گران و پرسشنامه scl-90-r برای ارزیابی اختلال یا آسیب شناسی روانی درمان گران استفاده شده است. جامعه پژوهش شامل کلیه پزشکان، روان پزشکان و روا شناسان/ مشاوران ایرانی است که از نظام حرفه ای خود مجوز کار روان درمانی دارند. گروه نمونه این پژوهش را 191 نفر درمان گر در دسترس (54 نفر روان پزشک، 52 نفر پزشک و 85 نفر روان شناس/ مشاور) تشکیل داده اند. روش تحقیق، از نوع زمینه یابی با اهداف تبیین و کشف است و از تکنیک های پیمایشی برای تحلیل مقایسه سه گروه استفاده شده است. نوع مطالعه شبه تجربی (مطالعه گروه های ایستا (فقط پس تست)) و مدل تحلیل آماری، تحلیل واریانس چندمتغیری است. در این پژوهش برای توصیف داده ها از روش های متداول آمار توصیفی یعنی توزیع فراوانی و شاخص های مرکزی و پراکندگی و برای تحلیل آماری از روش های آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس چند متغیری(manova)، و تحلیل واریانس (f) استفاده شده است. نتایج نشان داد که درمان گران (پزشکان، روان پزشکان و روان شناسان/ مشاوران) از بهزیستی روانی خوبی برخوردارند و هیچ یک از سه گروه آسیب یا اختلال روانی را نشان ندادند. مقایسه میزان بهزیستی روانی در آزمودنی ها نشان داد که روان پزشکان از بهزیستی روانی بالاتری برخوردارند و سپس روان شناسان/ مشاوران و در آخر پزشکان قرار دارند. در آسیب شناسی روانی، روان پزشکان اختلال روانی کمتر و سپس گروه روان شناسان/ مشاوران در سطح دوم و پزشکان در پایین ترین سطح به لحاظ سلامت روان قرار دارند.