سخریه، اصطلاحا به معنای به تمسخر گرفتن امری است که با برهان عقلی و مفاهیم و باورهای فرهنگ فردیی یا جامعه سازگاری ندارد . ادباء از سخریه برای موشکافی ÷دیده ای زشت، نقد حاکمیت ظالم و ناهنجاری رفتار، کردار و یا عقاید دینی مردم استفاده می کنند. سخریه علیرغم ظاهر طنز، درون مایه ای تراپدیک دارد و در پس خنده حاصل از آن جویباری از اشک جاری است. محمد ماغوط از بزرگان شعر منثور و طنز آوران نامی جهان عرب است که در سبک او بارزترین چیزی که به چشم می خورد سخریه است.تنها سلاح او سخریه است .او زبان گزنده ، صریح و بی ÷روای خود را در طنز سیاسی و اجتماعی در قالب بیانی :تشبیه، کنایه، تضاد و ... می ریزد و محورهای سخریه اش آزادی های از دست رفته، ترس، غم، هجو حاکمان عرب، کرامت و عزت انسان عرب و مساله وطن گرایی و عرب گرایی است.