موضوع انواع ادبی شامل سه نوع حماسه، تمثیلی و غنایی می باشد که در این میان نوع غنایی قدیمی ترین و در عین حال گسترده ترین نوع ادبی به شمار می آید. مهمترین ویژگی های شعر غنایی عبارتند از درونی بودن، احساسی بودن، پرداختن به مَنِ گوینده، و توصیفی بودن. این ویژگی ها باعث شده که از طرفی در شعر غنایی به شعر ناب نزدیک تر شویم و از طرفی مشاهده کنیم که اکثر قریب به اتفاق شاعران ما به نوعی با آن سروکار دارند. شعر غنایی در انواع قوالب شعری سروده میشود امّا آینه ی تمام نمای آن غزل میباشد به طوری که ما اوج شعر غنایی را در قرن هفتم و در غزل سعدی مشاهده می کنیم. شعر غنایی زیرمجموعه های متعددی از قبیل مدح، حبسیه، مُفاخره، مرثیه، اشعار عاشقانه و ... دارد. این گستردگی ما را به تعریفی جدید از نوع شعر غنایی راهنمایی می کند به این معنا که هر شعری که حماسی و تمثیلی نباشد را در دایرهی شعر غنایی بگنجانیم. در سوی دیگر لیریک (lyric) انگلیسی با ظهور جفری چاسر در قرن چهاردهم به شخصیت رسیده و با امثال شکسپیر، وردزورث، جان کیتس، پرسی شلی، سری و ویات به اوج خود میرسد. لیریک انگلیسی نیز زیرمجموعه های متعددی دارد که مهمترین آنها عبارتند از بالاد، شعر چوپانی، مرثیه و اشعار عاشقانه. در مقایسه ی شعر غنایی فارسی و لیریک انگلیسی در قسمتهایی مانند مرثیه و عاشقانه ها می توان قایل به مطابقت هایی شد اما در بخشهایی مانند شعر چوپانی و بالاد ما به ازای دقیقی در غنایی فارسی وجود ندارد. از طرفی در بخش هایی مانند اشعار مدحی، حبسیه، مُفاخره و اشعار عرفانی، شعر غنایی فارسی پیشرفت بسیاری نسبت به نوع انگلیسی خود دارد. به طور کلی شعر فارسی صورتگراست و شعر انگلیسی محتواگرا. به همین خاطر در نوع فارسی با تنوع قوالب شعری فراوانی مواجه هستیم در حالی که نوع انگلیسی آن از نظر قالب شعری محدود ولی از نظر محتوای شعری در همین قوالب محدود دارای غنای بیشتری است.