مناسبات بین ایران وچین به عهده باستان بر می گردد.این دو تمدن کهنسال،همواره درسطوح مختلف سیاسی،اقتصادی،فرهنگی،بایکدیگر ارتباط داشته اند.اما درطول تاریخ این مناسبات به یک منوال نمانده است وبعضاً دچارتغییراتی شده است، درسد?هفتم هجری هردوکشور ایران وچین صحنه هجوم قوم مغول گردید.باتکمیل شدن فتح ایران وچین وایجاد دو حکومت ایلخانان درایران و یوآن درچین،فضای جدیدی بر روابط میان این دوکشور حاکم شد،به گونه ای که مناسبات دو کشور در این دوره به اوج اعتلای خود رسید.همزمان با خروج تیمور از ماورالنهر روابط سیاسی با شرق کاهش یافت،تیمور در آخرین روزهای عمر خودسعی کرد،سرزمین چین را فتح کند؛این مهم ،به علت مرگ اوتحقق نیافت. بلافاصله بعد از مرگ تیمور،دستگاه حاکمیت تیموریان با چالشهای بسیار جدی روبرو شد.عدم ثبات سیاسی وفقدان نظام جانشینی عواملی بود،که حاکمیت تیموری را از توجه به روابط با جهان خارج وبخصوص چین بازداشت.بوجودآمدن قدرتهای محلی نوظهور در مرزهای ایران یکی دیگر از عوامل بازدارنده مناسبات باهمسایگان، ازجمله چین بود.البته دلایل مهم دیگری هم درخود چین وجود داشت،که مانع رونق مناسبات تجاری وسیاسی دوکشور در درو? تیموریان می شد.این پژوهش به دنبال آن است،که ضمن توصیف مناسبات ،علل و زمینه های افزایش آن را در دور? ایلخانان ودلایل کاهش مناسبات دو کشور در دور? تیموریان را به بحث گذارد.روش تحقیق دراین پایان نامه مبتنی برتوصیف وتحلیل وقایع است.