سیب زمینی به عنوان چهارمین محصول غذایی عمده، دارای گونه های وحشی مختلفی است که منبع مهم تنوع ژنتیکی برای اصلاح این محصول هستند. تلاقی گونه های مختلف سیب زمینی اکثراً به علت تفاوت سطوح پلوئیدی و عدد توازنی آندوسپرم دارای مشکلات خاصی است. تلاش برای تلاقی گونه های مختلف سیب زمینی به منظور انتقال صفات مطلوب به سیب زمینی زراعی حائز اهمیت است. شناسایی گونه هایی که واجد جهش های میوزی بوده وتولید گامت های کاهش نیافته می نمایند به عنوان یک روش مناسب برای سازگاری تلاقی های بین گونه ای است. در این تحقیق دو گروه از گونه های مختلف سیب زمینی دیپلوئید با دومنشا جغرافیایی و ژنوم متفاوت (گونه های مکزیکی s. bulbocastanum و s. pinnatisectum و آمریکای جنوبی s. velardeii، s. neocardenesii ، s. commersonii و s. chacoense) به منظور مطالعه ی مراحل میوز و ثبت ناهنجاریهای احتمالی تقسیم میوز مورد بررسی قرار گرفت. برای اینکار جوانه های گل در اندازه های مختلف برداشت و از نظر جفت شدن کروموزوم ها، جهت یابی دوکها در تقسیم دوم، تولید گامت های کاهش نیافته، کروموزوم های تاخیری و وجود ریزهسته در اسپوراد مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان داد که گونه های s. bulbocastanum، s. pinnatisectumو s. neocardenesii دارای توانایی تولید گامت n2 و گونه های s. commersonii، s. velardeii و s. chacoense فاقد این قابلیت می باشند. مقایسه دو گروه جغرافیای نشان داد که گروه مکزیکی توانایی بیشتری نسبت به گروه آمریکای جنوبی در تولید گامت n2 دارد. همچنین مقایسه ی دو گروه بر اساس ebn حاکی از این بود که گروه ebn1 نسبت بیشتری از تولید گامت n2 را نشان داد. تفاوت معنی داری بین دو گروه مورد مطالعه از نظر درصد رنگ پذیری و جوانه زنی گرده وجود نداشت و این صفت تحت تأثیر مکان جغرافیایی و ebn نبود.