مهندسی ارزش، تلاشی است سازمان یافته که با هدف بررسی و تحلیل تمام فعالیتهای یک طرح، (از زمان شکل گیری تفکر اولیه تا مرحله طراحی و اجرا و سپس راه اندازی و بهره برداری) انجام می شود و به عنوان یکی از کارآمدترین و مهم ترین روشهای اقتصادی در عرصه فعالیتهای مهندسی، شناخته شده است. هدف مهندسی ارزش، زمان کمتر برای رسیدن به مرحله بهره برداری بدون افزودن بر هزینه ها یا کاستن از کیفیت کار و با تأکید بر خلاقیت است. در این پایان نامه، با ارائه یک صورتبندی از موانع مهندسی ارزش در سازمان ها آن ها را به دو دسته ساختاری و شناختی-فرهنگی تقسیم کرده و هریک را با توجه به پژوهش های پیشین به محور هایی تقسیم نمودیم. سپس با تعبیه آن ها به صورت گویه هایی در قالب پرسشنامه نظر کارکنان سازمان های مربوطه را جویا شدیم که در این پژوهش سازمان های تابعه وزارت نیرو در استان گیلان بودند. سپس با شاخص سازی و محاسبه و مقایسه میانگین ها آن ها را اولویت بندی نموده و از هر دسته از موانع اجرای مهندسی ارزش اولویت بندی مختص به آن ارائه گردید. نتیجه این شد که هر دو دسته موانع ساختاری و شناختی-فرهنگی به صورت برجسته ای در عدم بکارگیری و کارآیی مهندسی ارزش نقش داشته و اساساً به نظر می رسد که به غیر از عدم آگاهی و شناخت نسبت به این روش بهینه سازی، هنوز ساختارهای سازمانی لازم برای اجرای چنین طرح هایی وجود ندارد. میانگین شاخص های شناختی و شاخص های ساختاری در هیچ موردی عدد بالاتر از متوسط را نشان نداند. همچنین به عنوان یافته فرعی، این پژوهش به نتیجه می رسد که نگرش مدیران نسبت به مسائل و مشکلات درون سازمانی و موانع بکار گیری مهندسی ارزش، نسبت به سایر کارکنان، بسیار متفاوت و در جهت مثبت است.