در دهه های اخیر در تقابل با نظام شهری سنتی مفهوم شهرالکترونیک مطرح شده است. این مفهوم سعی دارد تا چشم انداز جدیدی از جوامع شهری ارائه دهد که فارغ از مشکلات و معضلات شهر سنتی خواهد بود. در یک شهر الکترونیک تمام خدمات مورد نیاز از طریق شبکه های اطلاع رسانی تامین می شود. و به این ترتیب دیگر نیازی به حرکت فیزیکی شهروندان برای دسترسی به خدمات دولت و نهادهای خصوصی نیست. نظام شهری ایران نیز به دلیل گذر از مرحله ی شهرنشینی سنتی همانند تمامی شهرهای سنتی، درگیر معضلات شهری مختلفی است. معضلاتی که آنها را می توان در تمامی کلان شهرهای ایران مشاهده کرد. از میان این کلان شهرها، کلان شهر رشت نیز در بطن نظام شهری خود حامل مسائل عمده ی شهری در بخش هایی همچون حمل و نقل ، محیط زیست شهری و خدمات شهری است. برهمین اساس حرکت به سمت تحقق شاخص های شهر الکترونیک و پیاده سازی ملزومات این نوع از شهرها می تواند راهگشای بسیاری از مسائل و معضلات شهری شهرهایی همچون شهر رشت باشد. پیاده سازی مفهوم شهر الکترونیک مستلزم آن است که عناصر و شاخص هایی که برآورنده این مفهوم است در صحنه ی عمل به درستی در شهر ها پیاده سازی شود. بر همین اساس پژوهش حاضر به بررسی میزان تحقق شهر الکترونیک در نظام شهری ایران می پردازد. به همین منظور برطبق مبانی نظری تحقیق برای تحقق شهر الکترونیک چهار شاخص انتخاب گردیده است که شامل : دولت الکترونیک، زندگی الکترونیک، سازمان الکترونیک و زیر ساختار الکترونیک می باشند و براساس این شاخص ها چهار فرضیه نیز طراحی شده است. در این پژوهش، بعد از انجام مطالعات نظری، با بهره گیری از روش تحقیق پیمایشی اکتشافی و با اجرای میدانی، داده ها از دو طریق کتابخانه ای و غیر کتابخانه ای گردآوری شده است. به دنبال آن 2 نوع پرسشنامه با عنوان های پرسشنامه ارزیابی تحقق شاخص های شهر الکترونیک از منظر متخصصان شهری شهرداری منطقه2 شهر رشت و مراجعه کننده گان به این اداره ، در میان جامعه آماری ، که در برگیرنده متخصصان شهری و شهروندان می باشدتوزیع گردیده است. پرسشنامه های تکمیل شده با بهره گیری از فنون آماری تی استیودنت و با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند و ضمن آزمون فرضیات فوق، نتیجه گیری در قالب هر یک از شاخص ها به عمل آمده است. در انتها پیشنهاداتی برای غلبه بر موانع تحقق شهر الکترونیک مطرح شده است.