مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی بشر، نقش بسیار مهمی در کیفیت زندگی و شاخص های رفاهی جامعه دارد. تأمین مسکن مناسب، جزء اهداف و دغدغه های اصلی خانوارها بوده و همواره تلاش زیادی برای دستیابی به مسکن از سوی آن ها صورت می گیرد. در میان ویژگی های مسکن، انتخاب نوع تصرف مسکن، آن را از سایر کالاها متمایز می سازد؛ به گونه ای که خانوار می تواند مسکن را به شکل ملکی و یا استیجاری تأمین نماید. این ویژگی اثرات اجتماعی، فرهنگی، روانی و اقتصادی بر خانوارها به جای می گذارد که نتیجه آن اثر گذاری بر سطح رفاه خانوارها خواهد بود. در شرایط تورمی که اطمینان سرمایه گذاری در بخش های دیگر اقتصادی پایین است، خرید و احداث واحدهای مسکونی نوعی سرمایه گذاری مطمئن به حساب آمده و مسکن ملکی به عنوان یک کالای سرمایه ای مفهوم اقتصادی می یابد. در این تحقیق به منظور بررسی رابطه ی بین مسکن ملکی، نابرابری درآمدی و سطح رفاه اجتماعی، از داده های آماری فایل خام هزینه- درآمد خانوارهای استان اصفهان در سال 1388 استفاده شده است. منابع داده های مربوط به تمامی متغیرها، مرکز آمار ایران، معاونت برنامه ریزی و نظارت راهبردی و استانداری اصفهان می باشد. با عنایت به اینکه داده های مورد استفاده از فایل خام آماری هزینه- درآمد خانوارها جمع آوری شده است، لذا از روش های اقتصاد سنجی نظیر ols و gls (روش حداقل مربعات معمولی و تعمیم یافته)، جهت تخمین داده های مقطعی استفاده می شود. با توجه به نتایج مدل و همچنین به دلیل شرایط هرم سنی جمعیت کشور که اکثراً قشر جوان می باشد که به مرحله تشکیل خانواده رسیده است؛ تقاضای انفجاری برای مسکن مستقل را ایجاب می کند. از این رو دولت به منظور افزایش سطح رفاه اجتماعی باید سیاست هایی را به مرحله اجراء درآورد که موجب افزایش سهم مسکن ملکی و خانه دار شدن تعداد بیشتری از خانوارها به ویژه خانوارهای کم درآمد و جوانان شود.