هدف از انجام این تحقیق بررسی وضعیت مقوله های بی آوا موجود در گفتار ناخودآگاه کودک فارسی زبان می باشد. در راستای این تحقیق گفتار نُه کودک فارسی زبان در رده سنی 5/2-5/3 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ابتدا مقدمه ای در مورد کلیات تحقیق در فصل اول ارائه شده است. در فصل دوم پیشینه پژوهش های انجام شده در زمینه فراگیری زبان و مقولات تهی در چارچوب برنامه کمینه گرا ارائه می گردد. رویکرد کمینه گرا و مقولات تهی به دست آمده بر اساس این نظریه در فصل سوم ارائه گردیده است. گفتار ناخودآگاه کودکان و دسته بندی آن ها بر اساس مقوله تهی به دست آمده فصل چهارم را تشکیل می دهد. در فصل پنجم فرضیه ها و پرسش های پایان نامه مجددا" مطرح شده و با توجه به نتایج حاصل از فصل چهارم به آن ها پاسخ داده می شود. بر اساس یافته های این پژوهش مقولات بی آوای واژگانی و نقشی اسم، فعل، حرف تعریف، حرف اضافه و زمان در گفتار کودک وجود دارد. از آنجا که زبان فارسی زبانی ضمیرانداز است مقوله فاعل بی آوا هم در بندهای اصلی و هم در بندهای درونه نیز یافت می شود که از طریق مشخصه دستوری مطابقه فاعلی و یا از طریق ارجاع دلبخواهی قابل بازیابی است. مقوله زمان نیز در مواردی که فعل به صورت آینده و امری به کار می رود پنهان می باشد. مقوله واژگانی اسم در جایگاه مفعول نیز تنها توسط مطابقه مفعولی قابل بازیابی است. متمم نما که حامل ویژگی نیروی جمله است می تواند به صورت بی آوا پردازش شود. حروف تعریف که حامل ویژگی معرفگی یا نکرگی می باشند نیز می توانند به صورت بی آوا پردازش شوند، به ویژه در گروه های اسمی که بیانگر یک گروه یا طبقه باشند. در زبان کودک همچون بزرگسالان عنصری که بیانگر حالت باشد همواره نمود آوایی ندارد و تنها از طریق ترتیب واژگانی و برخی علائم حالت نما می توان به نوع حالت پی برد. سرانجام مقوله بی آوای مطابقه فاعلی از طریق شناسه های دستوری شخص و شمار و مقوله بی آوای حالت از طریق ترتیب واژگانی یا علائم حالت نما پردازش می شود.