مساله مورد بررسی این پژوهش، تاریخچه ی آثار حفظ الصحی در پزشکی دوره ی اسلامی است. طب اسلامی به دو بخش عمده ی نظری و عملی و بخش عملی، خود به دو بخش حفظ سلامتی و جلب سلامتی تقسیم شده است. حفظ سلامتی، خود شامل سه بعد حفظ سلامت بدن های سالم، پیش گیری از بیماری ها و تدبیر بدن های ضعیف و تازه سلامت یافته است. سالم ماندن بدن، در گرو حفظ حرارت و رطوبت درونی و پیش گیری از تباه شدن اخلاط چهارگانه دانسته شده و تحقق این موارد از طریق ایجاد تعادل در امور شش گانه (سته ی ضروریه) بوده است. در این پژوهش آثار مرتبط با حفظ الصحه به طور کلی در عصر ترجمه و اقتباس و نیز عصر نوآوری در شرق و غرب جهان اسلام تا حدود سده ی هفتم هجری، معرفی اجمالی گردیده و اهمیت و تقدم پیش گیری بر درمان در طب دوره ی اسلامی نشان داده شده است. همچنین برای درک به تر نحوه ی بیان این دانش و سبک و سیاق پزشکان در ارائه ی آن، برگزیده هایی از آثار دو پزشک آندلسی به نام های ابن خلصون و ابن خطیب سلمانی در زمینه ی دانش حفظ الصحه، به فارسی ترجمه شده است.