زمینه و هدف: اختلالات عضلانی اسکلتی به ویژه در ناحیه گردن و اندام فوقانی از عوارض شایع شغلی در بین دندانپزشکان است. از این رو، هدف از این مطالعه تعیین شیوع اختلالات عضلانی اسکلتی و عوامل خطرزای مرتبط با آن در متخصصین بالینی دندانپزشکی شهر مشهد است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی که به روش مقطعی انجام شد، پرسشنامه ای حاوی سوالاتی درباره گزارش درد در مناطق مختلف بدن در میان 128 نفر از متخصصین بالینی در 7 رشته تخصصی بالینی دندانپزشکی توزیع شد. 98 نفر به پرسشنامه پاسخ دادند. متغییرهای مستقل شامل سن، جنس، سابقه کاری، ساعات کار در مطب، دفعات ورزش منظم در هفته و متغییرهای وابسته مربوط به ویژگی های درد از جمله طول مدت درد، شدت و تناوب درد، مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 15 و آزمون کای دو و ضریب همبستگی پیرسن یا اسپیرمن استفاده شد. یافته ها: هشتاد و سه درصد از متخصصین بالینی دندانپزشکی مشهد، درد بدنی را حداقل در یک منطقه گزارش کردند. فراوانی درد گزارش شده در نواحی مختلف بدن به ترتیب عبارت است از: سروگردن (8/43%)، سینه و شانه (7/37%)، دست راست (4/24%)، پایین پشت (4/18%)، میانی پشت (3/18%)، ستون فقرات (3/15%)، پاها (2/11%) و دست چپ (2/10%). متغیر شدت درد در خانمها بطور معنی داری بیشتر از آقایان بود (05/0>p). در سایر متغیرها تفاوت آماری معنی داری بین دو جنس مشاهده نشد. همجنین مشخص گردید که بین میزان فعالیت ورزشی و وجود یا عدم وجود درد در نواحی مختلف بدن از نظر آماری ارتباط معنی داری وجود ندارد (198/0 p=). نتیجه گیری: دندانپزشکان معمولا از دردهای عضلانی اسکلتی شکایت دارند. در طی کار، دندانپزشکان با وضعیت های کاری نامناسب و طولانی مدت و بار عضلانی استاتیک زیاد در ناحیه گردن، پشت و اندام ها مواجهند که این حالات باعث افزایش بروز مشکلات عضلانی – اسکلتی می شود. بنابراین به نظر می رسد افزایش تغییر وضعیت های کاری به طور متناوب و کاهش فعالیت عضلانی استاتیک، در کاهش احتمال خطر بروز مشکلات عضلانی اسکلتی دندانپزشکان موثر باشد.