در این طرح از 240 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 استفاده شد. آزمایش از سن یک تا 21 روزگی ادامه داشت و در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 تیمار و 4 تکرار انجام شد. جیره شاهد بر پایه ذرت-کنجاله سویا بود، که فسفر قابل دسترس کمی (2/0 درصد) داشت. گروه های آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد، 2- آنزیم فیتاز (500 واحد در کیلوگرم)، 3- 2/0 درصد سدیم بوتیرات 4- 3/0 درصد اسید بوتیریک پوشش دار 5- آنزیم فیتاز + 2/0 درصد سدیم بوتیرات، 6- آنزیم فیتاز + 3/0 درصد اسید بوتیریک پوشش دار بودند. افزایش وزن روزانه در گروه آنزیم فیتاز با 3/0 درصد اسید بوتیریک پوشش دار بالاتر بود (g/d34/39). و بین تیمارها تفاوت معنی داری وجود داشت (05/ 0>p ). مقدار خوراک مصرفی در گروه آنزیم فیتاز از بقیه تیمارها بالاتربود (g/d77/50). در سن 21 روزگی تفاوت معنی داری بین خوراک مصرفی تیمارها وجود داشت (05/0 > p). تفاوت معنی داری در ضریب تبدیل بین تیمارها وجود نداشت (05/0 > p). غلظت فسفر در سرم خون، استخوان درشت نی و مدفوع بین تیمارها تفاوت معنی داری داشت (05/0 p <). اختلاف طول و عرض استخوان درشت نی بین تیمارها معنی دار نبود. درصد وزن لاشه به وزن زنده و درصد تلفات بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت. با توجه به نتایج اگر چه اختلاف چندانی بین تیمار فیتاز با تیمار فیتاز+ اسیدآلی در عملکرد وجود نداشت ولی از لحاظ کاهش دفع فسفر و در نتیجه کاهش آلودگی زیست محیطی، تیمار فیتاز با اسیدآلی مفید می باشد.