این رساله را با پیش کشیدن سردرگمی های زیباشناختی هنرجویان جوان آغاز کردیم. که به راستی مسئله ای در خور تاًمل و شایعی است. گفته شد که معیار هایی چون وحدت و هماهنگی از هر فیلمی مورد توقع است، و پیش از آنکه به فکر قصه و ایده باشیم، باید به فکر برپا کردن دنیای فیلمی باشیم. چراکه قصه و ایده خوب ، در صورتی خود را نمایان می سازد که درون یک دنیای فیلمی یکپارچه و هماهنگ رخ دهد. اگر این دنیا بر پا نشود، هر چه قدر هم که قصه یا ایده بدیع و جذابی داشته باشیم، نتیجه جز ضایع شدن آن ایده و قصه جذاب و بدیع نخواهد بود. از آنجا که برپا کردن این دنیای فیلمی چنان ظریف است، که هر اشتباهی در برپا کردن آن منجر به انسداد مکانیسم فیلم و از کار افتادن آن می گردد توجه جدی به آن ضروری است. برپا کردن این دنیای فیلمی حاصل از دینامیک اجزاء به خصوصی است که در نتیجه هر نوع انتخاب و آرایشی نمیتواند داشته باشد، استفاده از قالب های از پیش موجود، مطالعه آنها و کسب مهارت از طریق تحلیل آنها پیشنهاد می شود. اگر هنر جویی نمی خواهد از قالب های از پیش موجود استفاده کند، لازم است آگاه باشد که اولا راهی بسیار دشوار در پیش گرفته ثانیا نیاز مند دستگاه فکریست که خود حاصل طراحی و سیستماتیزه کردن مفاهیم ملزوم تکوین یک قالب است. نظریه های سینمایی ابزار های تحلیلی را فراهم می کنند تا در مسیر طراحی آنها را به خدمت بگیریم. بنابر این به منظور رسیدن به دستگاه فکری نظریه های سینمایی را مطالعه می کنیم.