هدف پژوهش حاضر آن است که رویکردهای شادمانی رودکی ، منوچهری و مولوی را با توجه به اشعارشان معرفی کند و سپس به مقایسه ی این رویکردها بپردازد. گزاره های شادمانی در اشعار رودکی و منوچهری مشترک است و این موارد را در برمی گیرد : عشق ورزی، شادخواری، مدح، طبیعت گرایی، موسیقی، اغتنام فرصت و جشن های ایرانی و اسلامی. گزاره های شادمانی مولانا نیز از این قرار است : عشق ورزی، شراب، مرگ ستایی، سماع، موسیقی غزلیات، طبیعت گرایی، اغتنام فرصت و روزه داری. با مقایسه ی موارد یادشده درمی یابیم که شاد یهای مولانا از گونه ی انفسی و شادی های رودکی و منوچهری از گونه ی آفاقی است. رویکردهای شادمانی هرکدام از این شاعران بازتاب اوضاع اجتماعی روزگار آنان است. بنیاد شادی های رودکی بر اساس تعادل و خرد عصر سامانی است . رویکردهای شادمانی منوچهری بر اساس عدم تعادل و لهوگرایی عصر غزنویان است. راه کارهای شادی و سرور مولانا نیز بر اساس مشرب عرفانی وی شکل گرفت ه است.