آرسنیک فلزی سمی و متداول است که از طریق منابع طبیعی و همچنین صنعتی وارد منابع آب شده و منجر به بسیاری از بیماری ها می شود. گزارش شده است که استفاده طولانی مدت از آب ها و غذای آلوده به آرسنیک منجر به بسیاری از مشکلات از جمله بیماری های معده و روده و پوست و کبد و آسیب های بافت عصبی می شود. آرسنیک در طبیعت هم به صورت آلی و هم غیر آلی وجود دارد. فرم آلی آرسنیک در غذاهای دریایی وجود دارد که کمتر خطرناک است و به آسانی از بدن انسان خارج می شود. اما آرسنیک غیر آلی عمدتا به صورت آرسنیت (as+3) و آرسنات (as+5) می باشد که برای انسان بسیار سمی است. سازمان سلامت جهانی (who) ماکزیمم میزان مجاز آرسنیک در آب خوراکی را ppb 10 اعلام کرده است. هدف این پروژه حذف آرسنیک در فرآیندهای تصفیه پساب های صنعتی است. در این پروژه، ابتدا پس از مطالعات کتابخانه ای نانو کامپوزیت هیدروژل های کلینوپتیلولیت، کلینوپتیلولیت تصحیح شده (smz)،مونت موریلونیت و اکسید سریم (iv) به عنوان بهترین کاندیدهای حذف آرسنیک معرفی و فرموله گردید و درصد های وزنی 1،2،3 و 4 از نانو ذرات مذکور ساخته شد. در گام بعدی این ساختار برای دستیابی به ماکزیمم حذف بهینه سازی شد. با تعیین ساختار بهینه نانو کامپوزیت هیدروژل از چهار نوع نانو ذره مذکور، میزان جذب یون آرسنیک و همچنین میزان تورم هیدروژل در بازه های زمانی مختلف مورد بررسی قرار گرفت. در این پروژه تاثیر شرایط آزمایشگاهی مانند ph و غلظت نیز بررسی گردید. نتایج جذب آرسنیک توسط هر چهار نوع نانو کامپوزیت هیدروژل مورد بررسی بیانگر این مطلب است که به صورت مقایسه ای برای نانو کامپوزیت هیدروژل های زئولیتی ،زئولیتی تصحیح شده و اکسید سریم (iv) سینتیک درجه اول کاذب و برای نانو کامپوزیت هیدروژل مونت موریلونیتی سینتیک درجه دوم کاذب مناسب می باشد.