چکیده در طی این پژوهش هنر پست مدرن در بستر خود تاریخ هنر مورد ارزیابی قرار گرفت. در این طریق وجود تشابهاتی بین مواضع و رویکردهای اشکال متنوع هنر پست مدرن و جنبش های هنری پایان ِدوره ی پیش از مدرنیسم( اواخر سده ی هجد ه تا اواخر سده ی نوزده)، مشاهده گردید. این اشتراکات در هنر پایان دو دوره، با نظریه ی «پایان قرن» مسترویچ در یک راستا به نظر می رسد. برای درک این پیوند، جریان های هنری پایان سده ی بیستم با جنبش های اواخر سده ی هجده تا اواخر سده ی نوزدهم از طریق شیوه ی پژوهش تطبیقی– تحلیلی، مورد مقایسه قرار گرفت. ودر نهایت این نتیجه حاصل شدکه هنر مفهومی سده ی بیستم با جنبش نئو کلاسیک سده ی هجده و نوزده، مواضعی مشترک دارند. چرا که در هر دو، ایده و پیامِ اثر هنری بر سبک تقدم دارد. التقاط گری سده ی نوزده و سده ی بیستم، از لحاظ سبک گرایی،نظیر یکدیگرند. در هنر مفهومی ِایده محور و التقاط گری سبکی تلاش هایی برای بازگرداندن تعادل به اثر هنری مشاهده می شود. اما بارزترین تلاش برای ایجاد پیوند بین سبک و محتوا را در نئو اکسپرسیونیسم مشاهده می کنیم. نئو اکسپرسیونیسم معاصر از جهت تلاش برای ایجاد پیوند بین امر خاص و عام، یادآور جنبش سمبولیسم اواخر سده ی بیستم است. وجود اشتراکات هنر پایان دو دوره، این نظریه رامطرح می کند که اشکال متنوع ِ هنر پست مدرن، در فضای ناشی از پایان یافتن یک دوره شکل گرفته اند. و این امر در پایان تمام دوره ها می تواند یک الگوی ریتمیک و تکرار شونده ایجاد کند. البته هنر هر دوره ای دغدغه ها و چالش های منحصر به فرد خود را دارد که مسائل زمانه را انعکاس می دهد. اما تجزیه ی اثر هنری و جدایی سبک و محتوا، ظهور جریان های ایده محور و متقابلاً سبک محور، و تلاش برای پیوند این دو در پایان دوره ها، چالشی تعیین کننده است. کلید واژگان: تز پایان قرن، پست مدرنیسم، هنر مفهومی، التقاط گرایی، نئو اکسپرسیونیسم