احمد شاملو، از زمره شاعرانی است که در شیوه شعر سنتی و شعر نو نیمایی طبع آزموده است.تسلط بی‏نظیر شاملو بر ادبیات کهن فارسی، بن مایه زبانی قدرتمندی را برای او فراهم کرده است.او در قالب سنتی چون مثنوی، غزل و قصیده و نیزدر قالب شعر نیمایی شعر سروده؛ ولی با شعر سپید نام خود را در آسمان شعر و ادب فارسی جاودانه کرد. تحقیق و تتبع در شعر و نثر کهن فارسی به ویژه تاریخ بیهقی، علاوه بر آگاهی از توانمندی و ظرفیت نثر فارسی ، زبانی فخیم و استوار را برای او به ارمغان آورده است و در این حال توجه به زبان امروز، روانی و شیوایی خاصی به اشعار او بخشیده است. و در تمام دفترهای شعری خود به تلفیق زیبایی از زبان شعر و نثر گذشتهدست یافته است. و این تأثیرپذیری شاخصه زبانی شعر شاملو شده و او را از دیگران متمایز می کند. راز موفقیت شاملو در کاربرد خاص زبان را باید در آگاهی وی از ساختارهای زبان گذشته و پیوند آن با زبان امروز جست وجو کرد. او از طریق باستان‏گرایی و توجه به واژگان قدیم زبان فارسی، به ویژه نثر دوره خراسانی و بهره‏گیری از ظرفیت زبانی در هر دو حوزه نثر و نظم به موفقیت عظیمی در سرودن شعر و به ویژه شعر سپید دست یافته است. واژگان کلیدی : احمد شاملو، تاثیرپذیری زبانی، باستان گرایی، سبک خراسانی