آلیاژ آلومینیوم 7075 به طور گسترده در سازه های سبک بویژه صنعت هوافضا مورد استفاده قرار می گیرد. به طور کلی شکست در آلیاژهای سری 7000 با مکانیزم جوانه زنی، رشد و انعقاد حفره ها همراه است، مخصوصا نرمی این آلیاژها با جوانه زنی حفره های اولیه کنترل می شود. با این وجود، توزیع غیریکنواخت حفره های اولیه، بویژه در نواحی دارای تمرکز تنش یا نوک ترک، به نتایج غیریکسان شکست در سازه ها و نمونه های آزمایشگاهی مشابه و تحت بار یکسان منجر می شود. بنابراین پیشنهاد می شود که ترکیبی از مدل های شکست نرم (مانند مدل gtn) و مدل های مبتنی بر احتمال شکست (مانند توزیع وایبول در مدل برمین) در پیش-بینی رفتار شکست این آلیاژها مورد استفاده قرار گیرد. در این پروژه روش جدیدی که بر مبنای توزیع ماکزیمم کسر حجمی حفره هاست معرفی می شود تا بتوان احتمال شکست را در نمونه های تست پیش بینی کرد. مطالعات آزمایشگاهی بر روی سه نمونه استاندارد تست کشش، سی نمونه میلگرد شیاردار یا rnb و چهار نمونه ct انجام پذیرفت. پارامترهای مدل gtn با استفاده از نتایج تست نمونه های استاندارد کشش و مدل سازی در نرم افزار آباکوس کالیبره شدند. سپس از این پارامترهای کالیبره شده به همراه نتایج تست سایر نمونه ها جهت کالیبره کردن پارامترهای وایبول استفاده شد. توزیع احتمال شکست نهایی پیشنهاد شده در این پروژه به شکل زیر است: p_r=1-exp?[-(f_max/f_u )^m که در آن m و f_u پارامترهای وایبول و f_max ماکزیمم کسر حجمی حفره هاست که توسط مدل gtn ارائه می شود. یک زیربرنامه در زبان مطلب جهت کالیبره کردن پارامترهای وایبول نوشته شده است. نتایج پارامترهای وایبول کالیبره شده نشان داد که پارامترهای کالیبره شده به یکدیگر نزدیک بوده و می توانند به عنوان یک مجموعه داده مناسب برای ماده مدنظر انتخاب شوند.