دیوان بین المللی دادگستری در 8 ژوئیه سال 1996 در مورد یکی از حساس ترین موضوعات حقوقی و سیاسی زمان ما، اتخاذ تصمیم کرد. دیوان در این رای مشورتی، تهدید یا کاربرد سلاح هسته ای را عموماً با موازین و اصول حقوق بشردوستانه بین المللی در تعارض دید. امروزه شکی نیست که با توجه به پارادایم بشر محور در حال توسعه در جامعه بین المللی، قطعاً و یقیناً تهدید یا کاربرد سلاح هسته ای با آثاری چون سلاح منفجر شده در هیروشیما و ناگازاکی که قادر به رعایت اصول بنیادین حقوق بشر دوستانه بین المللی نیستند، ممنوع و نامشروع می باشد. مورد قابل بررسی در این خصوص، نوعی از سلاح هسته ای است که (چه در زمان صدور رای دیوان و چه در حال حاضر)، دولت های هسته ای ادعا می کنند سلاحی پاک و هوشمند (سلاح تاکتیکی) می باشد و با قابلیت تخریب اندک قادر به رعایت اصول و موازین حقوق بشردوستانه بین المللی نیز می باشد. توجه به عزم راسخ ملل متحد در پیگیری این مسئله و روشنگری افکار عمومی جهانی به آثار دهشتناک این سلاح ها برای امنیت، صلح، ثبات، رفاه وسلامت جامعه بین-المللی و رویه و اعتقاد این جامعه در کل آن و اعتقاد حقوقی مستتر در قطعنامه های مجمع عمومی، شورای امنیت و عملکرد دولت ها، همه بیانگر این واقعیت است که نه تنها حقوقی نرم در خصوص ممنوعیت تهدید به کاربرد سلاح هسته ای (در کلیه نسل ها) وجود دارد، بلکه این حقوق نرم در آخرین مراحل تا رسیدن به قوام حقوقی و ایجاد حقوق سخت می باشد.