اسکان غیررسمی یکی از مهمترین و جدی ترین چالش های توسعه شهری در کشور های در حال توسعه می باشد و به نظر می رسد در خصوص برخورد با این پدیده نظریات متفاوت و گاه متناقضی وجود دارد. برخی حاشیه نشینی را پدیده ای گذرا ارزیابی کرده و معتقدند با گذشت زمان وضعیت زندگی در این مناطق بهبود خواهد یافت. هدف عمده این مطالعه ،بررسی عوامل موثربربهبود وضعیت اسکان غیررسمی درسکونت گاه غیررسمی پنج تن آل عبا می باشد که در راستای بررسی این هدف به شناسایی عنصر مشارکت در توانمندسازی ساکنین این سکونت گاهها و رابطه آن با کیفیت مساکن این افراد و هم چنین بررسی تأثیر سابقه سکونت بر کیفیت مساکن و شناخت تفاوت های موجود(اختلاف نسلی) بین مهاجرین اولیه و فرزندانشان می پردازیم. روش انجام تحقیق توصیفی،تحلیلی است و داده ها از طریق مطالعات اسنادی ومطالعات میدانی به دست آمده است. برای بررسی فرضیات از روش های آماری، آزمون استقلال مجذور خی و آزمون یومان ویتنی استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش 17857 خانوار حاشیه نشین محله پنج تن آل عبا می باشد که تعداد 375 خانوار به عنوان نمونه انتخاب و مورد بررسی قرار گرفته اند. پایایی مقیاس اصلی پرسشنامه از طریق آلفای کرونباخ به میزان 0.88 به تأیید رسید و روایی پرسشنامه نیز با استفاده از نظر اساتید و متخصصان مربوط مورد تأیید قرار گرفت . نتایج تجزیه و تحلیل داده ها موید این مهم است که بین میزان آمادگی برای مشارکت و مسئله ارتقاء کیفیت مساکن در محله پنج تن آل عبا رابطه معنا داری وجود دارد. در بررسی رابطه بین سابقه سکونت و کیفیت مساکن نیز نتایج نشان داد که سابقه سکونت مستقل از کیفیت مساکن می باشد به بیان دیگر، بین سابقه سکونت و ارتقاء کیفیت مسکن در محله پنج تن آل عبا رابطه معناداری وجود ندارد. هم چنین یافته ها حاکی از آن بود که ، تفاوت معناداری در میزان رضایتمندی نسل اول و دوم ساکن در این منطقه وجود دارد.