با وقوع انقلاب مشروطه و پدید آمدن فضای نسبتاً باز سیاسی، نخستین اتحادیه های کارگری شکل گرفتند. سپس به همراه افول دوره ی انقلابی، این اتحادیه های رو به ضعف نهادند. پس از پیروزی انقلاب اکتبر 1917 و پایان گرفتن جنگ اول جهانی، جان تازه ای در کالبد اتحادیه های کارگری دمیده شد. این بار، دامنه فعالیت اتحادیه ای گسترده شد و تا تغیر سلطنت از قاجار به پهلوی، در مراکز کارگری تداوم یافت. هر چند در این دوره اتحادیه های کارگری زیر فشار نیروهای حکومتی قرار داشتند و حکومت رضا شاه ادامه فعالیت آزاد و قانونی آن ها را مختل ساخت، اما اتحادیه های کارگری از ضعف درونی نیز رنج می بردند. این پایان نامه در پی آن است که نشان دهد چگونه ضعف ساختارهای صنعتی به تضعیف اتحادیه های کارگری انجامید، و سیاسی شدن اتحادیه ها آن ها را از تعقیب فعالیت های صنفی باز داشت. بنابراین اقبال کارگران از اتحادیه ها کاستی گرفت و زمینه درونی فروپاشی این سازمان های برخاسته از جامعه جدید صنعتی فراهم گشت.